ღა

1. «ჯერეთ», ჯერ კიდევ, კიდევ:
    

   „ვიდრე იყო-ღ ა იგი გალილეას“ ლ. 24,6; „მაშინ-ღ ა მიუშუა მას“ C, მთ. 3,15; „უფროჲს-ღ ა აურვებდა მას“ მთ. 18,30; „ერთგზის-ღ ა“ GM, მსჯ. 16,28; „ჭამდეს-ღ ა“ დაბ. 49,27;

   „სამ დღჱ-ღ ა და ნინევჱ დაიქცეს“ О, იონა 3,4; „ცოცხალ-ღ ა არსა მამაჲ ჩემი“ О, დაბ. 45,3; „ფრიად-ღ ა არს ერი ეგე შენ თანა“ M, — „ჯ ე რ ე თ მრავალ არს ერი“ G, მსჯ. 7,4;

   „იგი კრულ-ღ ა იყო ეზოსა შინა საპყრობილისასა“ I, იერემ. 33,1; „რომელნი (დღენი) გისხენ-ღ ა“ H— 622,25v.

2. ღა აბა:
    

   „მო-ღ ა-ჰგუარე იგი მთავარსა შენსა“ О, მალ. 1,8; „მო-ღ ა- ვისმინოთ ჴმაჲ იგი გურიტისაჲ“ ოქრ.- გურიტ. 226,31; „ძი-ღ ა მიემსგავსე ეზეკია მეფესა“ ოქრ.-გურიტ. 227,22.

   Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.