«ჴმის-ყოფა», «აღტევება ჴმისა», «აღღაღატ-ყოფა», «ხადილი», «აღყუვლება», დაძახება:
- „ღ ა ღ ა დ-ყ ო ჴმითა დიდითა“ DE, — „ჴ მ ა-ყ ო ჴმითა დიდითა“ C, მთ. 27,50; „ღ ა ღ ა დ-ყ ვ ე ს ყოველთა“ B,— „ა ღ უ ტ ე ვ ე ს ჴ მ ა ჲ ე რთბამად“ A, სბსტ. 136,7; „ჭირსა ჩემსა
- უფლისა მიმართ ღ ა ღ ა დ-ვ ყ ა ვ“ Շ,- „ჭირსა ჩემსა ვ ხ ა დ ე უფალსა“ G, ფს. 17,7; „ღ ა ღ ა დ-ყ ა ვ ნ ყოველმან ერმან“ M, — „ა ღ ღ ა ღ ა ტ-ყ ა ვ ნ ყოველმან ერმან თანად“ G, ისუ.
- ნ. 6,5; „ღ ა ღ ა დ-ყ ო ყოველმან ერმან...“ M, — „ა ღ ი ყ უ ვ ლ ა ყოველმან ერთბამად ღაღადებაჲ დიდი და ძლიერი“ G, ისუ. ნ. 6,20; „ღ ა ღ ა ტ-ყ ვ ე ს და იტყოდეს“ მთ. 8,29;
- „ხოლო ხარჭმან მისმან ღ ა ღ ა დ-ყ ო და მოსტაცა მახჴლი“ დ. დ. 129,8; „ღმრთისა მიმართ ღ ა ღ ა დ-ყ ვ ე ს ბრძოლასა“ M, I ნშტ. 5,20; „ვერცა ღ ა ღ ა დ-ყ ო, რამეთუ შეკრნა იგინი“
- M, იობ 36,13.
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.
to main page 
top of page