ცვარი, [ჭედურობაში გამოყენებული ვერცხლის მომცრო ბურთულები]:
- „ვინ არს, რომელმან შვნა შანთნი ც უ ა რ ი ს ა ნ ი “ M, იობ 38,28; „აღივსო... თმანი ჩემნი ც უ ა რ თ ა გ ა ნ ღამისათა“ M, ქება 5,2;
- „მოიწიენ ჩუენ ზედა ც უ ა რ ი უკუდავებისაჲ“ თომა მოც. 15,2; „ვითარცა ც უ ა რ ი ცისკრისაჲ წარმავალი“ О, ოვსე 6,4; „ცამან მოსცეს
- ც უ ა რ ი თჳსი“ О, ზაქ. 8,12; „ვითარცა ღრუბელი ც უ ა რ ი ს ა ჲ დღეთა არისათა იყოს“ I, ეს. 18,4; „ვინმცა აღრაცხა ქჳშაჲ ზღჳსაჲ
- და ც უ ა რ ნ ი წჳმისანი?“ A—92,267; „ვინცა ცუარი ანუ ღილო-კილოჲ დააკლოს, შეუცვალოს რაჲ ამას ნაჭედსა, კრულმცა არს“
- წყაროსთავ. ოთხ. (ანდ.).
Source: აბულაძე ილია; „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“; თბილისი, 1973.
to main page 
top of page