განცემა, გაცემა

1. «მიცემა», ღალატი; გაგზავნა:
    

   „გ ა ნ ს ც ნ ა იგინი უფალმან ჴელსა აბინისსა“ G, — „მ ის ც ნ ა იგინი უფალმან ჴელთა იაბინისსა“ M, მსჯ. 4,2;

   „რომელმანცა განსცა იგი“ მთ. 10,4; „გაღმართ გ ა ნ ც ე მ დ ა“ მ. ცხ. 177r.

2. ღალატი; მიცემა:
    

   „არა არს შიში გ ა ნ ც ე მ ი თ ა და გულის-სიტყუათა შეწევნითა“ სიბრძ. სოლ. 17,11; „ბრძანა ჰროარდაგისა გ ა ნ ც ე მ ა ჲ“

   ატმ. 96,11.

   See also: შინა-განცემა
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.