„ადამანტიანი“, adamas, antis, ალმასი:
- „და ჴელსა მისსა ადამაჲ“ ამოს 7,7; „ჴელთა მისთა ეპყრა ადამანტი ოქრ. - გურიტ. 228, 24; „კაცი ერთი, მდგომარე ზღუდესა ზედა ადამანტისასა“ pb., - აჰა ესერა მდგომარჱ ზღუდესა ზედა ადამანტიანისათა“ O, ამოს 7,7; „ვითარცა ეუწყა გული მათი, ვითარცა ადამატი, შეუჭრეთელი და მიუდრეკელი“ ოსკ. 15,6; „დაჰმუსრენ მოქლონნი ადამატისანი“ ფლკტ. 158,35; განტეხა მოქლონნი და კლიტენი ანდამატიაჲსანი“ მრთ. F, 28v.
Source: აბულაძე ილია. „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი (მასალები)“. - გამომცემლობა „მეცნიერება“ თბილისი, 1973.
to main page 
top of page