«დაყუენა», მოპარსვა, გაკრეჭა:
- „შიშულად ნუ ა ღ ი პ ა რ ს ე ვ დ თავთა მათთა“ ლევიტ. 21,5; „ა ღ ი პ ა რ ს ე თავი შენი და განაგდე“ იერემ. 7,29; „არა აღიპარს“
- pb., – „არცა დ ა ი ყ ჳ ნ ე ნ თავნი მათნი“ O, იერემ. 16,6. „მოუწოდა უფალმან... ტყებასა და ა ღ პ ა რ ს ვ ა ს ა (პ ა რ ს ვ ა ს ა O)“
- ეს. 22,12.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.