აღტეხა, ატეხა

1. აღშფოთება, აღელვება; ხმობა:
    

   „ა ღ ტ ე ხ ე ს ერი იგი და ქალაქპეტნი იგი სიტყჳთა მით“ საქ. მოც. 17,8; „აღ ე ტ ე ხ ა და ტიროდეს“ რიფს. 170,4.

   „რომელი დაებნია ასურთა მათ აღტეხასა მას მათსა“ IV მფ. 7,15; „იყოს ა ღ ტ ე ხ ა ჲ მათ შორის“ ეზეკ. 30, 9.

   See also: ტეხა
2. ახსნა:
    

   „შეკრა ვაშკარანი ჴელითა თჳსითა და ბეჭედი იგი ჴელთა მისთა ვერღარა ა ს ტ ე ხ ე ს“ მ. სწ. 222 ,28.

   See also: ტეხა
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.