„სანთელი», სასანთლე:
- „დაბურონ... ბ ა ზ მ ა კ ნ ი მისნი და მარწუხნი მისნი და მისაყოფელნი მისნი“ C, – „შებურონ ს ა ნ თ ე ლ ნ ი მისნი და მოსაჟღუნნი
- მისნი და განსაჴოცი მისი“ pb., რიცხ. 4,9; „გლოვაჲ ბ ა ზ მ ა კ ი არე აღნთებული... მეყსეულად დაივსების იგი კუეთებისაგან
- ქართაჲსა“ მ. ცხ. 104r.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.