 |
 | |
ბარკალ-ი
(ბარკლისა) «თეძო», ბარძაყი:
- „შეიბა იგი ბ ა რ კ ა ლ თ ა ქუეშე ბ ა რ კ ლ ი ს ა მარჯუენისა მისისასა“ M, – „შეირტყა იგი ქუეშეთ მოსასხმელისა თ ე ძ ო ს ა
- ზედა თჳსსა მარჯუენესა“ C, მსჯ. 3,16; „მოართუა ბ ა რ კ ა ლ ი კუთითურთ“ I მფ. 9,24; „შეუბამნ კაცად-კაცადსა ჴრმალი...
- და საბარკალი ბ ა რ კ ა ლ ს ა თჳსსა“ ნეემ. 4,18; „დავიდგა ჩაფხუტი თავსა ჩემსა... ჴრმალი დავიკრა ბ ა რ კ ა ლ ს ა ჩემსა“
- ლიმ. 133, 13.
See also: სხჳლბარკალ-ი
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.
 to main page | Top 10 • Feedback • Login |  top of page |
| © 2008 David A. Mchedlishvili | XHTML | CSS | Powered by Glossword 1.8.9 |