ბოროტ-ი

1. «ძჳრი»; «უკეთური», ცუდი, საძაგელი:
    

   „რაჲ ბოროტი უქმნიეს ამას?“ DE, — „რაჲ ძჳრ უქმნიეს ამას?“ C, ლ. 28,22; „ბოროტნი იგი ბოროტად წარწყმიდნეს“ DE,—

   „უკეთურნი იგი უკეთურადცა წარწყმიდნეს“ C, მთ. 21,41; „რომელი თავისა თჳსისათჳს ბოროტ იყოს, მან სხუასა ვითარ

   კეთილი უყოს“ ზირ. 14,5; „ნუ იქმ ბ ო. რ ო ტ ს ა, რაჲთა არა გეწიოს ძ ჳ რ ი“ ზირ. 7,1; „ბოროტად ეშმაკეულ არს“

   მთ. 15,22.

2. «უკეთურება», „მედგრობა»; «სიბოროტე», «ძჳრი»; სიავე, სიცუდე:
    

   „იქმ ჩემდა მომართ ბოროტსა და მბრძავ მე“ M, — „ჰყოფ ჩემ თანა უკეთურებასა წყობის-ყოფითა ჩემ თანა“ G, მსჯ. 11,27;

   „არარას ბოროტსა ვჰპოვებთ კაცისა ამის თანა“ საქ. მოც. 23,9; „ყოფით ვყო მათ თანა ბოროტი“ Ο,—„ვჰყოფ მე მათ თანა

   მ ე დ გ რ ო ბ ა ს ა“ G, მსჯ. 15,3; „მოწევნულ არს ბოროტი მათ ზედა“ M, —„მოწევნულ არს მათ ზედა სიბოროტე“ G,

   მსჯ. 20,34; „მიიღე... ეგრევე ბოროტი DE,— „მიიღე... ეგრევე ძჳრნი იგი“ C, ლ. 16,25; „არს ბოროტი, რომელი ვიხილე

   მზესა ამას ქუეშე“ ეკლ. 6,1.

   See also: სიბოროტე
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.