აღთქუმა, აღთქმა

1. დაპირება, აღთქმის დადება, აღიარება, «ლოცვა»:
    

   „მე აღგითქუამ თქუენ, ვითარცა მე ა ღ მ ი თ ქ უ ა მამამან ჩემმან სასუფეველი“ ლ. 22,29; „ა ღ უ თ ქ უ ე ს მას

   მიცემად ვეცხლი“ DE, მრ. 14,11; „ა ღ უ თ ქ უ ა იეფთაემან აღთქუმაჲ უფალსა“ G, „ი ლ ო ც ა იეფთაე ლოცვაჲ

   უფლისა მიმართ“ M, მსჯ. 11,30. „რაჲთა ეწიო აღთქუმულთა მათ ღმრთისათა“ ანდ.-ანატ. 313.

2. «შჯული»; პირობა; ზავი:
    

   „მოჴსენებად ა ღ თ ქ უ მ ა ჲ თჳსი წმიდაჲ C, – „მოჴსენებად შ ჯ უ ლ ი ს ა წმიდისა მისისა“ DE, ლ. 1,72; „ესე არს სისხლი ჩემი

   ახლისა აღთქუმისაჲ“ მთ. 26,28; „აღუთქუან ა ღ თ ქ უ მ ა ჲ უფალსა“ I, ეს. 19,21; „რამეთუ გარდაჴდეს ა ღ თ ქ უ მ ა ს ა ჩემსა“

   O, ოვსე 8,1; „აღუთქუა მათ ა ღ თ ქ უ მ ა ჲ მშჳდობისაჲ“ O, ეზეკ. 37,26; „განამრავლენ აღთქუმანი შენნი ქუეყანად მიმართ ქანანელთა“

   O, ეზეკ. 16,29; „ა ღ უ თ ქ უ ა მათ სასყიდელი თითოეულად დრაჰკანი დღესა შინა“ DE, – „ა ღ თ ქ უ მ ა-ყო მოქმედთა მათ მიმართ

   თითოჲ სატირი დღისა“ C, მთ. 20,2; „ა ღ თ ქ მ ა დადვნეს მის მიმართ“ pb.,– „ნ ა ძ ლ ე ვ ი დაიდვეს მის თანა“ O, სიბრძ. სოლ.

   1,16, წ ი გ ნ ი ა ღ თ ქ უ მ ი ს ა ჲ ანდერძი: „წიგნი აღთქუმისაჲ წინასწარ დამტკიცილი ღმრთისაგან“ გალატ. 3,17.

   See also: აღმთქუმელ-ი
   Source: აბულაძე ილია. „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები). გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.