გინება

1. «განბასრება», შეურაცხ-ყოფა, «უპატივო ყოფა»:
    

   „ხოლო იგინი ა გ ი ნ ე ბ დ ე ს მას“ DE – „მათ გ ა ნ ბ ა ს რ ე ს იგი“ C, ი. 9,28; „ა გ ი ნ ე ს და მოწყჳდნეს“ მთ. 22,6;

   „ი გ ი ნ ა და არა შეჰრაცხა“ O,–„უ პ ა ტ ი ვ ო იქმნა და არა შეირაცხა“ pb., ეს, 53,3; „ა გ ი ნ ე დიდსა მეფესა შენსა“ სნდ.

   4,26; „ი გ ი ნ ე ბ ო დ ა და არა აგინებდა“ მ. სწ. 279,29.

2. შეურაცხ-ყოფა; «უპატიოება» ლანძღვა:
    

   „გ ი ნ ე ბ ი თ ა და ტანჯვითა განვიკითხოთ იგი“ სიბრძ. სოლ. 2,19; „ნუცა შეიმთხუევ თავსა შენსა გ ი ნ ე ბ ა ს ა“ O, –

   „მოაწიო სულსა შენსა უ პ ა ტ ი ო ე ბ ა“ pb., ზირ. 1,38; „დაეთესვის გ ი ნ ე ბ ი თ და აღდგების დიდებით“ I კორ.

   15,43; „გ ი ნ ე ბ ა ჲ მათი სმენად საწყინელ (არნ)“ ზირ. 27,16.

   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.