გურიობა

1. «დაძურომა», «შუება»; მოვლა, მოტარება:
    

   „ჟამ რავდენმე გარე გ უ რ ი ო ბ ნ“ O, — „ჟამსა რომელსამე გარე დ ა ძ უ რ ე ბ ი ნ“ pb., იგ. სოლ. 7,12; „მოიღე ქნარი,

   გურიობდ ქალაქი მეძავი“ O,—„მიიღე ქნარი, ი შ უ ე ბ დ ქალაქი მეძავი“ G, ეს. 23,16; „ა გ უ რ ი ო ბ ნ ა იგინი უდაბნოს ზედა

   ორმეოც წელ“ G, რიცხ. 32,13.

2. აშლა, მიმოდევნება:
    

   „გ უ რ ი ო ბ ა მ ა ნ გულის-თქუმისამან ცვალის გონებაჲ უმანკოთაჲ.“ M, სიბრძ. სოლ. 4,12.

   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.