- „გ უ შ ი ნდ ე ლ ი დღე, რომელ წარჴდა“ ფს. 89,4; „გ უ შ ი ნ დ ე ლ ი იგი სიტყუაჲ თუალსაღა გუამისასა სანთლად იტყოდა“
- ს. გაბ.-მოც. საჴს 89,5; „არა მოიჴსენენ გ უ შ ი ნ დ ე ლ ნ ი იგი კეთილნი“ ფლკტ. 150,9.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.