დაბურვა

1. «დახურვა», «დაფარვა», შებურვა, აფარება, შეხვევა; «გარდართუვა», «გარდართვა»:
    

   „დ ა ჰ ბ უ რ ე ს თავსა და ჰგუემდეს მას“ ლ. 22,64; „დ ა ჰ ბ უ რ ო დ ი ნ მით კიდობანი წამებისაჲ“ G, რიცხ. 4,5; „დ ა ბ უ რ ო ნ

   იგი საბურავითა ტყავისაჲთა“ G, — „დ ა ფ ა რ ო ნ იგი საბურველითა ტყავითა“ pb., რიცხ. 4,8; „დ ა ი ბ უ რ ა პირი თჳსი“ ფილმ. 292v;

   „ესენი დ ა ბ უ რ ვ ი დ ე ს მათ და დაადგენდეს“ pb.,—„მათ გარდართუეს (გარდაჰრთჱს O) და განაგეს იგი“ OI, ნეემ. 3,3.

2. დახურვა:
    

   „მამაკაცისაჲ არაჲ ჯერ-არს დ ა ბ უ რ ვ ა ჲ თავისაჲ“ I კორ. 11,7.

   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.