«დადება», «წინა ყოფა», «დასხმა», «ა(ღ)დგმა»:
- „უკუეთუ დ ა ს დ გ ა კლდესა შინა ბუდჱ შენი“ G,— „დ ა–თუ-ს დ ვ ა კლდესა შინა ბუდჱ შენი“ pb., რიცხ. 24,21;
- „დ ა ა დ გ ე მ დ ი თ ფერჴთა თქუენთა ქედთა ზედა მათთა“ M,—„დ ა დ გ ე ნ ი თ ფერჴნი თქუენნი ქედთა ზედა მათთა“
- G, ისუ ნ. 10,24; „დამიდგა ბადჱ ფერჴთა ჩემთა“ O, გოდ. იერემ. 1,13; „დ ა გ ი დ გ ა თქუენ იგავი“ M,—
- „წ ი ნ ა-გ ი ყ ო თქუენ წინა-ყოფაჲ“ G, მსჯ. 14,12; „ქვანი... დ ა დ გ ნ ა იისუმან“ G, —„ქვანი... დ ა ს ხ ნ ა ისო“
- M, ისუ ნ. 4,20; „დ ა დ გ ა იგი ქალაქსა თჳსსა“ M,—„ა ღ დ გ ა იგი ქალაქსა თჳსსა“ G, მსჯ. 8,27; „დაიდგნა მუჴლნი,
- ილოცვიდა“ ლ. 22,41; „ვითარცა სიძესა, დ ა მ ა დ გ ა მე გჳრგჳნი“ ეს. 61,10; „სხუაჲ იგავი დ ა უ დ გ ა მათ“ მთ.
- 13,24; „დ ა ი დ გ ნ ე ს საყდარნი სასჯელისანი“ ფს. 121,5. „მხიარულ არნ (მცონარი) ტაბლისა დადგმასა და წუხნ
- მარხვისათჳს“ მ. სწ. 243,7.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.