მოხრა, დახრა:
- „პირი ჩემი დ ა მ ე დ რ ი კ ა ქუეყანად“ O, დან. 10,9; „დ ა დ რ ი კ ო ნ იგი“ I, იერემ. 48,12 „დაღონებულ ვიყავ
- და დადრეკილ ზედა მუჴლთა ჩემთა“ O, II ეზრა 9,5; „თავი იგი მათი (ოთხ-ფერჴთაჲ) დაღმართ დ ა დ რ ე კ ი ლ არს“
- ბ. კეს.ექუს. დღ. 1254,13.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.