დადუმება

1. «დაცხრომა», «დასუენება», «დაცადება» დუმილი, გაჩუმება:
    

   „დ ა ა დ უ მ ა სული მათი მისგან“ G,—„დ ა ა ც ხ რ ვ ნ ა გულნი მათნი სიტყჳთა ამით მისითა“ M, მსჯ. 8,3; „დ ა დ უ მ ნ ა

   მარდოქე“ M, — „დ ა ე ს უ ე ნ ა მარდოქეს“ O, ესთ. 12,1; „დაღათუ ესენი დ ა დ უ მ ნ ე ნ, ქვანი ღაღადებდენვე“ ლ. 19,40;

   „ნუ დ ა ი დ უ მ ე ბ, ნუცა დაჰმშჳდნები“ ფს. 82,2; „დ ა დ უ მ ე ნ და დაიყავ პირი“ მრ. 4,39; „დ ა დ უ მ ნა მეფჱ იგი

   კითხვისაგან“ ფლკტ. 158,24; „დ ა ა დ უ მ ა უფალმან მისმან სიბრძნე მისი“ იობ 34,17; „სიონისათჳს არ დ ა ვ დ უ მ ნე“ pb.,—

   „იერუსალემისათჳს არა დ ა ვ ა ც ა დ ო“ O, ეს. 62,1.

2. დუმილი:
    

   „ვითარ მრავალ დ ა დ უ მ ე ბ ა იყო“ საქ• მოც. 21,40; „უფროჲს დ ა დ უ მ ე ბ ა სცეს“ საქ. მოც. 22,2.

   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.