«დადგინება», «ყოფა», «დაყოფა», «დადგრომა», დადგომა, დასახლება, დაბინავება:
- „არა მუნ კაცი, შემკრებელი მათი სახიდ დ ა ვ ა ნ ე ბ ი ს ა თ ჳ ს“ G, — „არავინ იყო კაცი, რომელმანმცა შეიყვანა იგი სახიდ და
- დამცა–ა დ გ ი ნ ა“ M, მსჯ. 19,15; „უბანთა ზედა არა დ ა ი ვ ა ნ ო“ G, — „უბანთა ზედა ნუ ი ყ ო ფ ი“ M, მსჯ. 19,20;
- „დ ა ი ვ ა ნ ა მუნვე“ G, — „დ ა ა დ გ რ ა იგი“ M, მსჯ. 19,7; „დ ა ი ვ ა ნ ე ს მათ მუნ“ G —„დ ა ა დ გ რ ე ს მუნ“ M,
- მსჯ. 18,2; „სადაცა დ ა ი ვ ა ნ ო, დ ა ვ ი ვ ა ნ ო“ G, — „სადაცა ი ყ ო ფ ო დ ი, ვ ი ყ ო ფ ო დ ი მეცა“ M, რუთ 1,16;
- „დ ა ვ ი ვ ა ნ ო თ მუნ ღავაას შინა“ G,—„დ ა ვ ი ყ უ ნ ე თ გაბაას“ M, მსჯ. 19,13.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.
to main page 
top of page