დათმენა

1. «დაშთომა», «მოთმენა», ატანა, ტვირთვა, დაცდა:
    

   „ამორრეველმან დ ა ი თ მ ი ნ ა მკჳდრობაჲ აილომს შინა“ G—„ამორეველი დ ა შ თ ა დამკჳდრებად აელომს“ pb., ისუ ნ. 19,49;

   „რომელმან დ ა ი თ მ ი ნ ო ს სრულიად“ მთ. 10,22; „რომელ დ ა უ თ მ ე ნ ი ე ს მრავლითა სულგრძელებითა“ ჰრომ 9,22;

   „დ ა ვ ი თ მ ი ნ ო ვითარცა შობადმან“ O,— „მ ო ვ ი თ მ ი ნ ე ვითარცა მშობიერმან“ pb., ეს• 42,14; „რომელნი

   დ ა ი თ მ ი ნ ნ ა ქმრისაგან თჳსისა“ შუშ. I, 63; „ვერღარა დ ა ი თ მ ი ნ ა კაცთა მათ კადნიერებაჲ“ მრთ. S, ბ. კეს.40-თჳს 118,32.

2. მოთმენა, გაძლება, მხნეობა:
    

   „დ ა თ მ ე ნ ა ჲ დ ა ვ რ დ ო მ ი ლ თ ა ჲ არა წყმდეს სრულიად“ ფს• 9,19; „ივლტოდა, ვითარცა იხილა დიდი დ ა თ მ ე ნ ა ჲ შენი“

   ანდ.-ანატ. 221,8.

   See also: თმენა 2.
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.