დათუ

1. დათვი:
    

   „ჴარი და დათჳ ზოგად ძოვდენ“ I, ეს. 11,7; „შევემთხჳო მათ ვითარცა დ ა თ ჳ განკრთომილი“ O, ოვსე 13,8; „გარდამოჴდეს მისა

   ორნი დ ა თ უ ნ ი ჴურელთაგან თჳსთა“ ფლკტ. 156,10.

2. ბოძის თავი (საბა):
    

   „მოიღო წიგნი იგი და დ ა თ უ ს ა განდგა და აღმოიკითხა იგი“ Sin.—11,261r

   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.