მოთხრა, გათხრა, გამოთხრა:
- „მპარავთა დ ა თ ხ ა რ ი ა ნ“ მთ. 6,19; „არამცა უფლო (არა უტევა DE) დ ა თ ხ რ ა დ (+გუერდი DE) სახლისა თჳსისა“ C, მთ. 24,43;
- „რაჲთა არა კედელი დ ა ი თ ხ ა რ ო ს“ თომა მოც. 18,41; „კედელი დ ა ი თ ხ ა რ ე ბ ო დ ა და საფასე არა განიპარებოდა“ ათ. მრთ. 175r.
Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.