დარქუმა

1. დახურვა:
    

   „მოიღო დედაკაცმან ერთმან სარქუელი და დ ა ა რ ქ უ ა ორმოსა მას“ O, II მფ. 17,19; „აღიჴადა გჳრგჳნი იგი, რომელი თჳთ ედგა

   და დ ა ა რ ქ უ ა მას თავსა“ მ. ცხ. 153r“.

2. შეკვრა:
    

   „დ ა რ ქ უ მ ი თ ა მით მყინვარისაჲთა ჴორცნი მათნი დაიბძარვოდეს“ სბსტ. B, 135,19.

   See also: რქუმა 1.
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.