დგმა

1. ქონება ყოლა:
    

   „ნუუკუე სახლებ არა გ ი თ ქ ს ჭამად და სუმად“ I კორ. 11,22; „პირ ა დ გ ს (ა თ ქ ს G) და არა იტყჳან“ ფს. 113,13;

   „რომელსა ე დ გ ა ს ცხოვარი ერთი“ მთ. 12,11; „უმჯობე არს შენდა... ორთა ფერჴთა დ გ მ ა ს ა“ C. მთ. 18,8.

   See also: გულს-დგმა
2.  

   „თავსა ა დ გ ი ა გჳრგჳნი“ Ath—11, 198v; „ე დ გ ა ეკლისა გჳრგჳნი“ ი. 19,5; „ე დ გა სარწყული მჴარსა მისსა“ O, დაბ. 24,15;

   „რქაჲ ერთი ა დ გ ს თავსა მისსა ზედა“ ფიზ. XXV, 6.

   See also: აღდგმა,ადგმა, გამოდგმა, გარე-მოსადგმელი, გულს-დგმა, გჳრგჳნის-თანამოდგამ-ი, დადგმა, დასადგმელ-ი, ერის–კაცობისა მოდგამ-ი, თანა-მოდგამ-ი, თუალთა მოდგამ-ი, თუალთ–მიდგმა, თუალთა შედგმა, თუალ–შეუდგამ-ი, კარვის-დგმა, მიდგმა, მიზეზ-დგმა, მოდგამ-ი, მოდგამობა, მოდგმა, მუჴლ-დადგმა, სადგმელ-ი, საქმის-მოდგამი, საყდრის-მოდგამ-ი, შედგმა, შთადგმა, წარდგმა, წარმოდგმა, წარსადგმელ-ი
   Source: აბულაძე ილია, „ძველი ქართული ენის ლექსიკონი“ (მასალები); გამომცემლობა „მეცნიერება“, თბილისი, 1973.