1. სხვა ადამიანის, ან რაიმე რესურსის გამოყენება და ამის შედეგად მიღება მოგებისა, რომელიც არ შეესაბამება საკუთარ შრომით წვლილს.
2. ხალხის, მათი თვისებებისა თუ იმ მდგომარეობის უსამართლო გამოყენება, რომელშიც ისინი აღმოჩდნენ.
სირთულე მდგომარეობს ვინმეს უსამართლო გზით, საკუთარი ინეტერესების შესაბამისად გამოყენების არსისა და პირველ რგიში, იმ სიტუაციის დადგენაში, რომელიც ექსპლუატაციას უწყობს ხელს. აღნიშნული მიზეზის გამო ტერმინის ანალიზი მჭიდროდ უკავშირდება „ხელისუფლებისა“ და „უსამართლობის“ გაგებას. დღემდე არ არსებობს ერთი აზრი იმის შესახებ, თუ რა განაპირობებს ე–ს, როგორც უსამართლობის კერძო ფორმას, და რა ვითარებაში შეიძლება იგი ჩაითვალოს ძალაუფლების ფორმად. ცალკე პრობლემას წარმოადგენს ე–ური გარიგებების იდენტიფიკაცია შეთანხმებითი გაცვლების დროს, რომლებიც, ზოგი თეორეტიკოსის აზრით, ხელისუფალთა მონაწილეობას ნიღბავენ, ხოლო სხვათა აზრით, იმის გარანტიას იძლევიან, რომ ხელისუფალნი მათში არ მონაწილეობენ.
Source: სოციალურ და პოლიტიკურ ტერმინთა ლექსიკონი–ცნობარი / [სარედ.: ჯგუფი: ედუარდ კოდუა და სხვ. ; გამომც.: ლაშა ბერაია] - თბ. : ლოგოს პრესი, 2004 - 351გვ. ; 20სმ. - (სოციალურ მეცნ. სერია/რედ.: მარინე ჩიტაშვილი). - ISBN 99928-926-9-2 : [ფ.ა.]