ánimus (ánimi)

1. m.
   სული, გონება:
    

   crédo déos immortáles sparsísse ánimos in córpora humána მრწამს, რომ უკვდავმა ღმერთებმა ადამიანურ სხეულში

   ჩადვეს სული (Cic.);

2. ადამიანი (როგორც pars pro toto, ე. ი. მთელის მაგიერ ნაწილი);
    

   Caesar Gallórum ánimos vérbis confirmávit კეისარმა სიტყვით გაამხნევა გალები (გალების ადამიანები; BG 1, 33, 1);… totíus Gálliae

   ánimi a se averteréntur (მისგან პირს იბრუნებს მთელი გალია (მთელი გალიის მცხოვრებლები; BG 1, 20, 4);

3. გული;
    

   ánimo aequo კმაყოფილი გულით;

4. სურვილი, აზრი, მისწრაფება, განზრახვა;
    

   míhi est in ánimo განზრახული მაქვს: tótus et ménte et ánimo in béllum insístit მთელი თავისი აზრი და სურვილები მიაპყრო ომს (BG 6, 5, 1);

   hos, ut séquar, inclínat ánimus ამათი უფრო მჯერა მე, ასე მეუბნება გული (Liv. 1, 24, 1), perfícerest ánimus finémque impónere cúris

   მსურს დავამთავრო და ბოლო მოუღო ტანჯვას (Aen. 4, 639).

   Source: ლათინურ-ქართული ლექსიკონი : ქართ.-ლათინ. შესატყვისობათა დართვით : (14000 სიტყვა). - ყაუხჩიშვილი, სიმონ, ავტ. თბ. : საბჭ. საქართველო, 1961 (თსუ-ს სტ.)