გიორგი იოსების ძე ამირეჯიბი (თავადი)

   1901 წლიდან გიორგი ამირეჯიბი გახლდათ "ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების" ნამდვილი წევრი. მისი საზოგადოებაში გაწევრიანებაზე თავმდებნი იყვნენ: გრიგოლ ყიფშიძე, იაკობ გოგებაშვილი, ივ. ელიაშვილი და გ. იოსელიანი.

   1905 წელს თბილისში,  ქართველთა და საერთოდ ამიერკავკასიელ ერთა ინტერესების დამცველ ნაციონალ-დემოკრატიულ, პოლიტიკურ, საზოგადოებრივ და ლიტერატურულ-პროგრესულ ოპოზიციურ გაზეთ „Возврождение“-ში დაიწყო მუშაობა, რომელიც პ.ი. თუმანიშვილის ხელმძღვანელობით გამოდიოდა. გიორგი ამირეჯიბი ამ გაზეთში მუდმივად მუშაობდა, ფაქტობრივად რედაქტორობდა კიდეც.

   1908-1909 წლებში ამირეჯიბის რედაქტორ-გამომცემლობით გამოდიოდა ასეთივე შინარსის გაზეთი „Закавказское обозрение“, რომელიც ქართველი ბურჟუაზიის მსოფლმხედველობას გამოხატავდა. 1910-1917 წლებში გაზეთ „Закавказская Речь“-ში მუშაობდა და 1911 წელს რედაქტორობდა კიდეც. ეს გაზეთი ქართველი ბურჟუაზიისა და თავადაზნაურობის მემარცხენენ ფრთის გამოცემად ითვლებოდა და მათ მიზნებსა და მისწრაფებებს ქართულის არმცოდნე, უმთავრესდ, რუსეთის ფართო საზოგადოებას აცნობდა.

   1917-1920 წლებში გიორგი ამირეჯიბი განახლებულ “Возрождение“-ში მუშაობდა და 1918 წლიდან 1921 წლის თებერვლამდე, პარალელურად თანამშრომლობდა საქართველოს ეროვნულ-დემოკრატიულ გაზეთ „Грузия“-ში და ამავე დროს, ამ გაზეთის არაოფიციალური გამომცემელიც იყო. ზემოთხენებულ გაზეთებში ამირეჯიბი პუბლიცისტურ, პოლემიკურ და სხვა ხასიათის წერილებს აქვეყნებდა. პარალელურად თანამშრომლობდა „ცნობის ფურცელში“, „ნიშადურში“, „თემში“ და სხვა პერიოდულ გამოცემებში.

   საბჭოთა წყობილების დამყარების შემდეგ, როგორც ინჯინერ-მშენებელმა, ტყიბულში თანამედროვე ტექნიკური მოწყობილობით აღჭურვილი წყალსადენი ააგო. ცაგერში გაიყვანა წყალი და ააშენა საუცხოოდ მოწყობილი აბანო, სვანეთში - სოფელ ლაშხეთში ააგო სკოლა და პირველმა გაკვალა მესტიამდე გასაყვანი გზა.

    გიორგი ამირეჯიბის მეუღლე გახლდათ ჟურნალისტი მარიამ სტეფანეს ასული მელიქიშვილი.

    გიორგი ამირეჯიბი გარდაიცვალა 1936 წლის 4 თებერვალს და დაკრძალულია თბილისში.