ალექსანდრე ბაკურაძე

დაბადების ადგილი: სოფელი რეხა, წალკის რაიონი.

დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო ინსტიტუტი 1930 წელს.

1934 წელს მუშაობა დაიწყო ლენინგრადში აკადემიკოს ი. პავლოვისა და ე. ლონდონის ლაბორატორიაში; 1945 წლიდან გარდაცვალებამდე ხელმძღვანელობდა თბილისის სამედიცინო ინსტიტუტის ფიზიოლოგიის კათედრას; 1966 წლიდან იყო საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის ფიზიოლოგიის ინსტიტუტის პრიმატების ქცევის შემსწავლელი ლაბორატორიის გამგე;  1969–1975წწ. ამავე ინსტიტუტის დირექტორი; დაამუშავა საჭმლის მომნელებელი სისტემის ფუნქციების შესწავლის მეთოდები, შეისწავლა ამ სისტემის ნერვული სარეგულაციო მექანიზმები. შეადგინა (ი. ბერიტაშვილთან ერთად) სახელმძღვანელო "ადამიანისა და ცხოველთა ფიზიოლოგიის პრაქტიკუმი" (1966). ფიზიოლოგი, ივანე ბერიტაშვილის ნეიროფიზიოლოგიის სკოლის წარმომადგენელი. მედიცინის მეცნიერებათა დოქტორი (1946), პროფესორი (1948).

• საქართველოს მეცნიერებათა აკადემია, წევრ-კორესპონდენტი (1955-1987)
• საქართველოს ფიზიოლოგთა სამეცნიერო საზოგადოება, თავმჯდომარის მოადგილე (1952-1956)

• 1966 - ივანე თარხნიშვილის სახელობის პრემია
• 1961 - საქართველოს მეცნიერებათა დამსახურებული მოღვაწე

• ადამიანისა და ცხოველთა ფიზიოლოგიის პრაქტიკუმი (თანაავტორი). - თბილისი, განათლება, 1966. - 433 გვ.
• კუჭის მექანორეცეპტორების ფიზიოლოგიური მნიშვნელობის შესახებ (თანაავტორი). - თბილისი, თბილისი, საქ. სსრ მეცნ. აკად. გამ-ბა და სტ., 1962. - 96 გვ.