თეთრი ლექსი

ურითმო ლექსი.

მაგ:

„რას მიყურებ აგრე გაკვირვებითა,
ნუთუ სახე არ გინახავს მუშისა,
მკერდი ღია, ოფლით გასვრილ, მტვრიანი,
ფერით რკინა, კისერჩაჟანგებული.
კაცი გულით, დაჩაგრული ბედითა...
სიყრმიდანვე სიღარიბით დევნილი,
ვის სიცოცხლე ტანჯვად გადაქცევია,
შოვნისათვის მხოლოდ ლუკმა–პურისა...” – (გრ. ორბელიანი).

ძველად, ტაეპის დამთავრებისას, თეთრ ადგილს ტოვებდნენ რითმის ჩასაწერად და, თუ იქ შესაფერ რითმებს ვერ ჩაწერდნენ, გასარითმავი ადგილების თეთრად დატოვების გამო, მთელ ლექსს თეთრი ლექსი ეწოდებოდა.