მუხამბაზი

ხუთტაეპიანი სტროფი (ხანა).

პირველი სტროფის ხუთივე ტაეპი ატარებს ერთ რითმას და იგივე რითმა შემდეგ დანარჩენი სტროფების ბოლო ტაეპებში მეორდება. პირველი სტროფის მომდევნო სტროფების ყოველ პირველ ოთხ ტაეპს საკუთარი საერთო მომდევნო რითმები აქვთ.

მაგ:

1. „ბულბულის შურსა შევდგომილვარ მუდამ მძახველი,
მწყურნების თვალით შემოგყურებ შენი მსახველი,
ვარდის ეკალი გულს დამესვა პირგამმახველი,
შენგან დაკოდილს შემიბრალებს ჩემი მნახველი,
დამაშვრალმან სულ მოვირბინე შენგნით, ახ ველი.

2. ვარდი ხარ ჯერეთ არაშლილი, ედემს ნარგები,
შენის ბულბულის შემაშალი, შემაშმაგები,
შენგან ითხოვენ შვენებასა სხვანი კარგები,
ჩემგან რად უნდა გაგიკვირდეს – დავიდაგები.
ყოვლი მიჯნური შენ დაგიწვავს, მიწის მლახველი.

3.მე გული სრულად შემოგწირე – შენ ხმა არ გამეც,
შენ ჩემი ჭირი გიხარიან – მე ვტირი დღე, ღამეც,
მითხარ, სიცოცხლის სანაცვლო რა მამეც,
უბრალო სული მომაკვდინე, ლახვარი დამეც.
ლამის, რომ მოვკვდე, ვერ შევიქმნა შენი მზრახველი.

4. თუ სამართალი არი სადმე – გეზიანების,
ყელი გამომჭერ, პირი დამრჩა შენის დანების,
შენგან მოკლული ბევრი ვინმე გაიმჟღავნების,
შენი ბრალები ჩინუმაჩინს გაიგზავნების,
კაი და მორჩი, ჩემზედ ნუ ხარ თვალის მფახველი.

5. მღიმარის პირით წამეპარე, დამიდგი მახე,
ასე მეგონა შეგრჩებოდა ეგ შენი სახე,
ანებულს ცეცხლსა შესაწველად ხელი შეგახე,
დამწვარ მაინც შემიბრალე, ბესიკი ნახე.
ვა, შენი ბრალი, ჩემო თავო, ღრუბელს შახველი.” (ბესიკი).

მუხამბაზის ფორმით არის აგრეთვე დაწერილი ბესიკის ლექსები: „ტანო, ტატანო”, „მე შენი მგონე”, „ცრემლთა ისარნი” და სხვ. იმ თავისებურებით, რომ გარდა მუხამბაზისათვის დამახასიათებელი სავალდებულო ბოლო რითმებისა, ბესიკის დასახელებული ლექსების ბგერითი მხარე გამდიდრებულია შიგა რითმებით.