 |
 | |
სცეს მას მახჳლითა სამგზის
სამჯერ დაჰკრეს მახვილი
- III თავი. წამებაჲ წმიდისა ჱაბოჲსი
- რომელნი ხართ ქრისტჱს მოჲუარენი და მარტჳლთ მოჲუარენი, მიიღეთ ჩემგან სანატრელი ესე სმენაჲ წმიდისა მოწამისა და ქრისტჱს მოღუაწისაჲ, რომელი სიმჴნითა და დიდებითა გჳრგჳნოსან იქმნა ქრისტჱს მიერ. სუფევასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსსა, წელიწადსა ვნებითგან და მჳუდრეთით აღდგომითგან რვაას ოთხმეოც და ექუსსა, მეფობასა ჳოსტანტინეჴოვლის, ქალაქსა მას დიდსა, ქრისტეანეთა ზედა ჳონსტანტინჱსსა, ძისა ლეონისსა, სარჳინოზთა შორის მეფობასა მოსე ამირა-მუმნისასა, ძისა მაჱდისსა, ქართლს შინა ჳათალიჳოზობასა სამოელისსა, ერისმთავრობასა სტეფანოზისსა, ძისა გურგენისსა, დასაბამით გარდასრულთა ექუს ათას სამას ოთხმოც და ცხრასა წელსა, თთუესა იანვარისასა ექუსსა, დღესა ჴარასჳევსა, შევისწავეთ მარტჳლობაჲ წმიდისა და ნეტარისა ამის მოწამისა და ჳეთილად მოღუაწისა ჱაბოჲსი ქალაქსა ტფილისს.
- ხოლო იჲო ესრე სახედ: რამეთუ მცირედ უწინარჱს-რე დღეთა ამათ შეიჴჲრეს ნეტარი ესე მოწამჱ ქრისტჱსი და მიიჲვანეს იგი მსაჯულისა მის, რომელ იჲო ამირად ქალაქსა ტფილისს, და ქრისტჱს აღსაარებისათჳს შეაჲენეს იგი საჴჲრობილესა, ხოლო შემდგომად რავდენთამე დღეთა გამოითხოვა იგი სტეფანოზ, ერისთავმან ქართლისა-მან, და გამოიჲვანა საჴჲრობილით და განუტევა.
- და შემდგომად მცირედთა დღეთა ჳუალად აღიძრნეს შემასმენელნი წმიდისა ამის მოწამისანი, განრისხებულნი და აღბორგებულნი, სავსენი შურითა ქრისტეანეთაჲთა შეიზრახნეს შეთქუმით წმიდასა მას ზედა და შევიდეს წინაშე მსაჯულისა მის, რამეთუ სხუაჲ მსაჯული ამირაჲ შემოსრულ იჲო ქალაქსა ტფილისს, და ჱრქუეს მას: - არს ქალაქსა ამას შინა ჭაბუჳი ერთი, რომელი იჲო ბუნებით სარჳინოზ და განზრდილ და ცხორებულ შჯულითა მით, რომელი მომცა ჩუენ მაჱმედ, მოციქულმან ჩუენმან; და აწ დაუტევებიეს შჯული ესე ჩუენი და იტჲჳს თავსა თჳსსა ქრისტეანედ და უშიშად ვალს ქალაქსა შინა და მრავალთა ასწავებს ჩუენგანთა ქრისტეანე-ჲოფად. აწ ბრძანე შეჴჲრობაჲ მისი და შეაგდე იგი სატანჯველსა და გუემასა, ვიდრემდის არა აღიაროს შჯული მაჱმედ მოციქულისა ჩუენისაჲ; უჳუეთუ არა, მოჳუედინ იგი, რაჲთა არა მობაძავ იქმნენ მისა მრავალნი სიტჲჳთა მისითა.
- ამას რაჲ შეასმენდეს, ესმა ვიეთმე ქრისტეანეთა ჳაცთა და მივიდეს მწრაფლ და უთხრეს ნეტარსა ჱაბოს, ვითარმედ:
- - აწ ესერა გეძიებენ შენ შეჴჲრობად, ტანჯვად და გუემად. და შეაჯერებდეს მას, რაჲთამცა მიჱრიდა და დაემალა. ხოლო მან ჱრქუა მათ:
- - მე არა ხოლო ტანჯვად განმზადებული ვარ ქრისტჱსთჳს, არამედ სიჳუდიდცა. და გამოვიდა იგი სიხარულით და იქცეოდა შორის უბანთა განცხადებულად. მაშინ მოვიდეს მსახურნი იგი მის მსაჯულისანი და შეიჴჲრეს ნეტარი ჱაბოჲ და შეიჲვანეს იგი
- წინაშე მსაჯულისა მის.
- და ჱრქუა მას მსაჯულმან მან:
- - რაჲ არს, რომელი-ესე მესმის შენთჳს, რამეთუ ხარ შენ ნათესავით და ტომით სარჳინოზ და დაგიტევებიეს მამული შჯული და ქრისტეანეთა თანა შეცთომილ ხარ? აწ განემზადე და ილოცე შჯულითა მით, რომლითა განგზარდეს მშობელთა შენთა!
- ხოლო ნეტარი ჱაბო განძლიერდა ქრიტჱს მიერ და აღივსო სულითა სარწმუნოებისაჲთა და ჱრქუა მსაჯულსა მას ამირასა:
- - ეგე ჳეთილად სთქუ, რამეთუ ვარ მე ბუნებით სარჳინოზ, შობილვე მას შინა მამულად და დედულად; განსწავლულ ვიჲავ შჯულითა მით მაჱმედისითა და ვცხოვნდებოდე მას შინა, ვიდრე უმეცრებასა შინა ვიჲავ. ხოლო ოდეს სათნო-ჲო ღმერთმან, რომელმან გამომირჩია მე ძმათა და ნათესავთა შორის ჩემთა და მიჴსნა მე იესუ ქრისტჱს მიერ, ძისა მისისა და ღმრთისა ჩემისა, და გულისჴმა-მიჲო მე უმჯობჱსი იგი ჳეთილი, მაშინ დაუტევე მე ჴირველი იგი ჳაცთა ჴელოვნებითა შეთხზული შჯული და ზღაჴრობისა სიბრძნითა ღონისძიებული რწმუნებაჲ, და აწ შეუდეგ მე ჭეშმარიტსა ქრისტჱს მიერ მომადლებულსა სარწმუნოებასა სამებისა წმიდისა - მამისა და ძისა და სულისა წმიდისასა - და ამით ნათელ მიღებიეს და ამასცა თავჲანის-ვსცემ, რამეთუ ესე არს ღმერთი ჭეშმარიტი, და აწ ქრისტეანე ვარ თჳნიერ ჲოვლისა ცილობისა.
- ჱრქუა მას მსაჯულმან მან:
- - დაუტევე სიცოფისა ეგე განზრახვაჲ და უჳუეთუ ნაჳლულევანებისა შენისათჳს შედგომილ ხარ ქრისტეანეთა, მე უფროჲსღა ნიჭი და ჴატივი აწვე მიგცე შენ.
- ჱრქუა მას ნეტარმან ჱაბო:
- - ოქროჲ და ვეცხლი შენი შენ თანავე იჲავნ წარსაწჲმედელად თავისა შენისა; მე ჴატივსა ჳაცთაგან არა ვეძიებ, რამეთუ მაქუს მე ნიჭი ქრისტჱსმიერი, გჳრგჳნი ცხორებისა და უხრწნელებისაჲ და ჴატივი საუჳუნოჲ ცათა შინა.
- მაშინ უბრძანა მსაჯულმან მან ჴელით და ფერჴით შეჳრვაჲ მისი ბორჳილითა რჳინისაჲთა და ეგრეჱთ შთააგდეს იგი საჴჲრობილესა. ხოლო ნეტარსა მას უხაროდა და ჱმადლობდა უფალსა და იტჲოდა:
- - გმადლობ შენ, უფალო და მაცხოვარო ღმერთო ჩუენო, იესუ ქრისტე, რამეთუ ღირს მჲავ მე განჳითხვასა და ჴჲრობილებასა სახელისა შენისათჳს წმიდისა.
- და იჲო ესე თთუესა დეჳენბერსა ოცდა შჳდსა, დღესა სამშაბათსა, ჴსენებასა ქრისტჱს მოციქულისა, ჴირველდიაჳონისა და ჴირველმოწამისა წმიდისა სტეფანჱსსა.
- და იჲოფოდა ნეტარი ჱაბოჲ საფჲრობილესა შინა მარხვითა და ლოცვითა და ფსალმუნებითა ღამჱ და დღჱ განუსუენებლად და ჱჲოფდა იგი ქველის-საქმესა: რამეთუ განჲიდა მან ჲოველი, რაჲცა აქუნდა მას, და ჱზრდიდა იგი მშიერთა და ნაჳლულევანთა მის თანა ჴჲრობილთა მათ. ხოლო ცრუ მოძღუარნი იგი შემასმენელნი შევიდიან მისა და ეტჲჳედ რომელნიმე რეცა სიტჲჳთა ლიქნისაჲთა:
- - შვილო, ნუ განიწირავ თავსა შენსა, ნუცა სიჭაბუჳესა შენსა განჱვაჭრი ქრისტეანედ და ნუცა ძმათა და ნათესავთა შენთა განეშორები, რაჲთა არა შეამთხჳო ძჳრი თავსა შენსა და შეგუაწუხნე ჩუენ ჲოველნი.
- და რომელნიმე მათგანნი აშინებედ მას და ეტჲჳედ:
- - რაჲ სარგებელ გეჲოს შენ ქრისტე იგი შენი, ანუ ვინ გიჴსნეს შენ ჴელთაგან ჩუენთა, რამეთუ ცეცხლი და სატანჯველი აწვე განგჳმზადებიეს შენთჳს არა თუ მოიქცე ჩუენდავე.
- ხოლო ნეტარი იგი არა ისმენნ მათსა, არამედ ილოცავნ და უღარღილოდ ფსალმუნებნ გონებითა თჳსითა; და შემდგომად მრავლისა სიტჲჳსა მათისა ჱრქუა მათ:
- - ჩემდამო ნურას იტჲოდეთა, რამეთუ მე, ვითარცა ჲრუსა, არა მესმოდა და ვითარცა უტჲუმან რაჲ არა აღაღის ჴირი თჳსი; ვიჲავ მე, ვითარცა ჳაცი უსმი, რომლისა თანა არა არს ჴირსა მისსა სიტჲუაჲ, რამეთუ მე უფალსა ვესავ. განმეშორენით მე, უჳეთურნო, და გამოვიძინე მე მცნებანი ღმრთისა ჩემისანი!
- და ვითარცა ვერ შეძრეს მართალი იგი, გამოვიდეს მიერ სირცხჳლეულნი.
- და იჲო ნეტარი იგი საჴჲრობილესა შინა ცხრა დღე, და დღე ჲოველ იმარხავნ და ღამის თევით დაადგრის განთიადადმე. ხოლო დღესა მას მეცხრესა ჱრქუა ჲოველთა მათ მის თანა ჴჲრობილთა ქრისტეანეთა და სხუათაცა, ვითარმედ:
- - ხვალე განსლვაჲ არს ჩემი ჴორცთაგან და მისლვაჲ უფლისა ჩემისა და ღმრთისა იესუ ქრისტჱს თანა.
- რამეთუ ესე უფალმან გამოუცხადა თჳსსა მას მოწამესა. და მაშინ განიძარცუა მან სამოსელი თჳსი და განსცა იგი სავაჭროდ, რაჲთა უჲიდონ მას სანთელად ჳერეონები და საჳუმეველი, და წარსცა ჲოველთა მათ ეჳლესიათა ქალაქისათა, რაჲთა აღანთონ. და მიავლინა ჲოველთა მღდელთა ვედრებით, რაჲთა ლოცვაჲონ მისთჳს, რომლითა არა დაბრჳოლდეს სარწმუნოებისაგან ქრისტჱსისა და ღირს იქმნეს მოღუაწებასა მას ქრისტჱს მოწამეთასა.
- ხოლო მან ღამესა მას წმიდისა მის დღესასწაულისასა, ღამისთევასა მიიხუნა ორნი სანთელნი დიდნი ჴელთა თჳსთა და დადგა იგი შორის საჴჲრობილესა და დაადგრა მდგომარჱ ზედა ფერჴთა თჳსთა, ვიდრე განთიადადმდე, ჲოლადვე დაუჯდომელად, ვიდრემდე აღასრულნა ფსალმუნნი და სანთელნი დაიწუნეს ჴელთა შინა მისთა, რჳინითა შეჭედილთა ზედა ქედსა მისსა; და იტჲოდა მდგომარჱ იგი შეუძრველად, ვითარმედ: წინაჲსწარ ვხედევდ უფალსა, წინაშე ჩემსა არს მარადის, რამეთუ მარჯულ ჩემსა არს, რაჲთა არა შევიძრა”.
- და რაჟამს განთენა მეათჱ იგი დღჱ დღესასწაულისა მის მაცხოვრისა ნათლისღებისაჲ, რომელ არს თთუესა იანვარსა ექუსსა, იჲო დღჱ იგი ჴარასჳევი; და თქუა ნეტარმან მან:
- - დიდ არს ჩემდა დღჱ ესე, რამეთუ ვხედავ ორჳერძოვე ძლევასა უფლისა ჩემისა იესუ ქრისტჱსსა, რამეთუ დღესასწაულსა ამას შთაჴდა მდინარესა მას იორდანისასა განშიშულებული ნათლის-ღებად და სიღრმესა მას შინა წჲალთასა დამალულისა მის ვეშაჴისა თავები ძალით ღმერთებისაჲთა შემუსრა.
- ჯერ-არს ჩემდაცა დღესა ამას, რაჲთა განვიძარცო შიში ჴორცთა ამათ ჩემთაჲ, რომელნი სამოსელ არიან სულისა ჩემისა, და შთავჴდე, ვითარცა სიღრმესა ზღჳსასა, შორის ქალაქსა ამას და ნათელ ვიღო სისხლითა ჩემითა და ცეცხლითა და სულითა, ვითარცა იქადაგა წინამორბედმან იოვანე, და მერმე ჳუალად შთავჴდე წჲალთაცა და ჳუალად განვნათლდე, რამეთუ დღეს გარდამოსლვაჲ არს სულისა წმიდისაჲ ჲოველთა ზედა წჲალთა, რომლითა ნათელ იღებენ ქრისტჱს მორწმუნენი სახედ იორდანისათა მათ მდინარეთა, და განშიშულებითა ჴორცთა ჩემთაჲთა მტერისა მის მზაჳუარისა მანქანებანი, რომელ იზრახნა ჩემთჳს, განვბასრნე და დავტჳებნნე ფერჴითა ჩემითა შორის ქალაქსა ამას.
- და ჳუალად დღესა ამას ჴარასჳევსა ვნებითა თჳსითა უფალმან ჩემმან იესუ ქრისტემან ჯუარსა მას ზედა განჴჲრობითა ჴელთა თჳსთაჲთა განაქიქა და თითისა საჩუენებელ-ჲო ჲოველთა ჳიდეთა ქუეჲანისათა მტერი იგი ჲოვლისა სოფლისაჲ. აწ მეცა თანა მაც, რაჲთა განუჴდე ბრძოლად მტერსა მას ქრისტეანეთასა და ქრისტჱსთჳს დათხევითა სისხლთა ჩემთაჲთა საცინელ და საჳიცხელ ვჲო იგი ჲოველთა ქრისტეანეთა, რამეთუ ჱგონებდა იგი, ვითარმცა შიშითა სიჳუდილისაჲთა განმაშორა მე სიჲუა რულსა უფლისა ჩემისა იესუ ქრისტჱსსა. ხოლო მე საჲუედრელ-ვჲო განზრახვაჲ იგი მისი და ვსძლო მას ქრისტჱს-მიერითა შეწევნითა და ორ-ჳერძოჲვე იგი თანანადები უფლისა ჩემისაჲ გარდავიჴადო.
- მაშინ მოითხოვა წჲალი და დაიბანა ჴირი თჳსი და იცხო ზეთი თავსა თჳსსა და თქუა:
- - მაშინ სადამე ვიჲავ თჳთ მენელსაცხებელე, ჳეთილად შემმზადებელ სულნელთა მათ საცხებელთა, ხოლო ესე საცხებელი დღედ დაფლვისა ჩემისა არს, ამიერითგან არღარა ვიცხო განქარვებადი ესე მწირობისა ჩემისა ზეთი, არამედ, ვითარცა „ქებასა შინა ქებათასა” ბრძენმან სოლომონ მასწავა მე: „სულნელებასა ნელსაცხებელთა შენთასა ვრბიოდი”, ქრისტე, რომელმან აღმავსე მე განუქარვებელითა მით სულნელებითა სარწმუნოებისა და სიჲუარულისა შენისაჲთა. იცი შენ, უფალო, რამეთუ შეგიჲუარე შენ უფროჲს თავისა ჩემისა!
- და ესე რაჲ თქუა, წარავლინნა წმიდად ეჳლესიად და მოჱგუარეს მას წმიდაჲ იგი საიდუმლოჲ, ჴორცი და სისხლი ქრისტჱსი.
- იჲო ჟამი იგი მესამჱ დღისა მის დიდისა დღესასწაულისაჲ, და ვითარცა მოიღო მან ჭეშმარიტი იგი და განმაცხოველებელი საიდუმლოჲ, თქუა:
- - გმადლობ შენ, უფალო ჩემო და ღმერთო, იესუ ქრისტე, რომელმან მომეც მე საგზლად ჩემდა ცხოვრების მომანიჭებელი ჴორცი შენი და სიხარულად და განმამტჳიცე ბელად ჩემდა ჴატიოსანი სისხლი შენი! აწ უწჲი, რამეთუ არა დამიტევე მე, არამედ ჩემ თანა დადგრომილ ხარ და მე შენ თანა. ამიერითგან არღარა მივიღო სხუაჲ საზრდელი, რომლითა ჳუალად მშიოდის და არცა სხუაჲ სასუმელი, რომლითა ჳუალად მწჲუროდის, არამედ ჳმა არს ესე ჩემდა ცხორებად საუჳუნოდ.
- და ესე ვითარცა თქუა, მჲის მოიწინეს მსახურნი იგი მსაჯულისანი, და იჯმნა ჲოველთა მათგან ჴჲრობილთა ქრისტეანეთა და ჱრქუა მათ:
- - ლოცვასა მომიჴსენეთ მე, რამეთუ არღარა მიხილოთ მე საწუთროსა ამას სოფელსა!
- და გამოიჲვანეს იგი ეგრჱთვე ბორჳილითა ფერჴთა და ჴელთაჲთა; და მიჱჲვანდა იგი შორის ქალაქსა და რომელნი ჱხედვიდეს მას ქრისტეანენი და მეცნიერნი მისნი, ცრემლოოდეს მისთჳს. ხოლო წმიდამან ჱაბო ჱრქუა მათ:
- - ნუ სტირთ ჩემ ზედა, არამედ გიხაროდენ, რამეთუ მე უფლისა ჩემისა მივალ, ლოცვით წარმგზავნეთ და მშჳდობამან უფლისამან დაგიცვენინ თქუენ!
- ხოლო იგი მივიდოდა, ვითარცა ვინ მოგზაურ ექმნის მჳუდარსა, ეგრე ხედვიდა თჳსსა მას გუამსა; და სულითა თჳსითა მოგზაურ ქმნული თჳთ იტჲოდა ფსალმუნსა ამას ას და მეათრვამეტესა: „ნეტარ არიან უბიწონი გზასა, რომელნი ვლენან რჯულსა უფლისასა”, და საგალობელად მუჴლისა მის თქჳს შემდგომად სიტჲუაჲ იგი ნეტარისა მის ავაზაჳისაჲ: „მომიჴსენე მე, უფალო, ოდეს მოხვიდე სუფევითა შენითა!”
- ესრჱთ მიიწია იგი ჳარსა მას მსაჯულისა მის ამირისასა; და რაჟამს მიიწია, ჳადნიერად დასწერა ჯუარი ჳარსა მას და თჳთცა დაიბეჭდა ჯუარი. და წარადგინეს იგი წინაშე მსაჯულისა მის, და ჱრქუა მას მსაჯულმან:
- - რაჲ არს, ჭაბუჳო, რაჲ განიზრახე თავისა შენისაჲ?
- ხოლო წმიდაჲ მოწამჱ აღივსო სულითა წმიდითა და ჱრქუა მას: - მე განვიზრახე და ქრისტეანე ვარ!
- ჱრქუა მას მსაჯულმან მან:
- - არა დაგიტევებიეს სიცოფჱ იგი და უგუნურებაჲ შენი? ჱრქუა მას ნეტარმან ჱაბო:
- - უჳუეთუმცა უმეცრებასა და უგუნურებასა შინა ვიჲავ, არამცა ღირს ვიქმენ შედგომად ქრისტჱსა!
- ჱრქუა მას მსაჯულმან მან:
- - არა გიცნობიესა, რამეთუ სიტჲუანი ეგე შენნი მომატჲუებელ სიჳუდილისა გექმნებიან შენ?
- ჱრქუა მას წმიდამან ჱაბო:
- - უჳუეთუ მოვჳუდე, მრწამს მე, რამეთუ ქრისტჱს თანა ვცხონდე, ხოლო შენ რასა განაგრძობ? რაჲ გეგულების ჩემ ზედა, იქმოდე, რამეთუ მე, ვითარცა ჳედელსა მაგას, რომელსა მიჲრდნობილ ხარ, ეგრე არა მესმიან ცუდნი ეგე სიტჲუანი შენნი. რამეთუ გონებაჲ ჩემი ქრისტჱს თანა არს ზეცას!
- ჱრქუა მას მსაჯულმან მან:
- - რაჲ ეგოდენი სიტჳბოებაჲ გაქუს ქრისტჱს შენისაგან, რომლითა სიჳუდიდცა არა გეწჲალის თავი შენი?
- ჱრქუა მას წმიდამან ჱაბო:
- - უჳუეთუ გნებავს ცნობად სიტჳბოებაი მისი, შენცა გრწმენინ ქრისტე და ნათელ-იღე მისა მიმართ და მაშინღა ღირს იქმნე ცნობად სიტჳბოებისა მისისა!
- მაშინ განრისხნა ამირაჲ იგი და უბრძანა განჲვანებაჲ მისი გარე და მოჳუეთაჲ თავისა მისისაჲ. ხოლო მსახურთა მათ გამოიჲვანეს გარეშე ჳართა, ეზოსა მას ტაძრისასა, და განჱჴსნეს იგი ჴელით და ფერჴით საჳრველთა მათგან რჳინისათა. ხოლო ნეტარმან მან თავით თჳსით მწრაფლ განხეთქა სამოსელი იგი, რომელ ემოსა, და განშიშულებულმან დაიბეჭდა ჯუარითა ჴირი და გუამი თჳსი და თქუა:
- - გმადლობ და გაჳურთხევ შენ, სამებაო წმიდაო, რამეთუ ღირს მჲავ მე მიმთხუევად ღუაწლსა მას წმიდათა მოწამეთა შენთასა!
- და ესე რაჲ თქუა, უჳუნ ისხნა ჴელნი თჳსნი ჯუარის სახედ ზედა ზურგსა თჳსსა და მხიარულითა ჴირითა და ჳადნიერითა სულითა ღაღად-ჲო ქრისტჱს მიმართ და მოუდრიჳა ქედი თჳსი მახჳლსა.
- და სცეს მას მახჳლითა სამგზის, რამეთუ ჱგონებდეს, ვითარმედ შიშითა სიჳუდილისაჲთა განაშორონ იგი ქრისტესა; ხოლო წმიდაჲ იგი მარტჳლი დუმილით მჴნედ მიითუალვიდა მახჳლსა, ვიდრემდის შეჱვედრა სული თჳსი უფალსა.
- და ვითარცა იხილეს ქრისტჱს მბრძოლთა მათ შემასმენელთა წმიდისა მის მოწამისათა, რამეთუ სრულ იქმნა ნეტარი იგი ქრისტჱს მიმართ და ღუაწლი ჳეთილი მოიღუაწა და სარწმუნოებითა და მოთმინებითა სძლო მათსა მას სიბორგილესა, უფროჲსღა აღივსნეს შურითა და შევიდეს წინაშე მძლავრისა მის და ჱრქუეს:
- - ჩუენ ვიცით, რამეთუ ჩუეულებაჲ არს ქრისტეანეთაჲ ესრე სახედ: თუ ვინმე თავი მოიჳლის ქრისტჱს მათისათჳს, მოიჴარიან გუამი მისი და ჴატივს-სციან მას დაფლვითა, ტჲუვილითა რეცა თუ სასწაულსა და ჳურნებასა რასმე განსთქუმედ ერსა შორის, და სამოსელსა და თმასა თავისა მისისასა და ძუალსა მისსა განიჲოფედ, რეცა საცოდ სნეულთათჳს, და ამით სახითა მრავალნი უცებნი შეიტჲუვნიან.
- აწ ბრძანე გუამი მისი მოცემად ჩუენდა, რაჲთა განვიღოთ და დავწუათ იგი ცეცხლითა და განვაქარვოთ იგი და აღვჴოცოთ საცთური ქრისტიანეთაჲ, რაჲთა იხილონ ჲოველთა და შეეშინოს და რომელნიმე მათგანნი მოიქცენ ჩუენდა და ჩუენგანთა ეშინოდის და არღარა შეუდგენ სწავლასა ქრისტეანეთასა.
- ამას დაღათუ ქრისტეანეთა შურისათჳს იტჲოდეს, არამედ ჭეშმარიტსა და მართალსა წამებდესა, ვითარცა იგი არიან ქრისტჱს მოწამენი მჳურნალ და მეოხ ჲოველთათჳს, რომელნი მიეახლნენ მათ ქრისტჱსმიერითა სიჲუარულითა და სარწმუნოებითა. ხოლო ჱრქუა მათ მსაჯულმან:
- - წარიღეთ ვიდრეცა გნებავს და ჲავთ, ვითარცა თჳთ იცით!
- მაშინ გამოვიდეს და აღიღეს ქუეჲანით ჴატიოსანი იგი გუამი მისი და შთადვეს იგი გუალაგსა მას აღსაჳიდებელსა სამოსლით მისითურთ და სისხლი იგი დათხეული მართლისა მის აღმოთხარეს ქუეჲანით და რაჲთურთით არარაჲ დაუტევეს ქუეჲანასა და იგიცა შთადვეს ჭურჭელსა შინა. და დადვეს წმიდაჲ იგი ურემსა ზედა, მსგავსად მჴნეთა მათ წმიდათა ორმეოცთა, რამეთუ, სადა-იგი მოჱჳუეთეს თავი წმიდასა მას მოწამესა, ჳართა ზედა იჲო წმიდისა ეჳლესიისათა, რომელი სახელად წმიდათა ორმეოცთა დაფუძნებულ იჲო, წესვე იჲო, რაჲთა ემსგავსოს იგი ახოვანთა მათ წმიდათა მოწამეთა ორმეოცთა.
- და ვითარცა გამოიღეს წმიდაჲ იგი გუამი წმიდისა მის გარეშე ქალაქსა და აღიღეს ადგილსა, რომელსა საგოდებელ ეწოდების, რამეთუ მუნ არს საფლავები ჳაცთა მის ქალაქისათაჲ, მუნ გარდამოიღეს იგი ურმისა მისგან და დადვეს იგი ქუეჲანასა. და მოიღეს შეშაჲ და თივაჲ და ნაფთი და დაასხეს გუამსა მას ზედა წმიდასა და დააგზნეს ცეცხლი, ვიდრემდის დაწუნეს ჴორცნი იგი წმიდისა მოწამისანი ადგილსა მას, რომელ არს აღმოსავლით ციხესა მას ქალაქისასა, რომელსა ჱრქჳან სადილეგო, ჴირსა ზედა ჳლდისასა, რომელ არს ჳბოდჱ, ჳლდჱ მდინარისა მის დიდისაჲ, რომელი განჱვლის აღმოსავალით ქალაქსა, ესე არს სახელით მტჳუარი, ხოლო ადგილსა მას არავის აუფლეს მისლვად ქრისტეანეთაგანსა, ვიდრემდის აღასრულეს დაწუვაჲ იგი ჴორცთა მათ წმიდისა მოწამისათაჲ.
- ხოლო ძუალნი იგი წმიდისა მოწამისანი, რომელთა ვერღარა უძლეს დაწუვაჲ, შთაჳრიბნეს ტჲავსა ცხოვრისასა და შეჳრნეს მტჳიცედ და მიიხუნეს და შთაჲარნეს დიდსა მას მდინარესა, ქუეშე ჴიდსა მას ქალაქისასა, რომელსა ზედა აღმართებულ იჲო ჴატიოსანი ჯუარი ჴიდისაჲ.
- და იქმნა წჲალი იგი მდინარისაჲ მის წმიდათა მათ ძუალთა სამოსელ გარეშეხუევითა მით და სიღრმჱ იგი წჲალთაჲ საფლავ წმიდისა მის მარტჳლისა, რაჲთა არავინ უდებად მიეხოს მათ. ქრისტჱს მბრძოლთა მათ ესრჱთ ჲვეს და ესრჱთ ღუაწლი ჳეთილი მოიღუაწა ნეტარმან მან.
- მაშინ იწჲო სიმრავლემან ქალაქისამან ქრისტიანეთამან და განაგდეს შიში მძლავრთაჲ მათ და განვიდოდეს ჲოველნივე ადგილსა მას, სადაცა დაწუნეს ჴორცნი იგი წმიდისა მოწამისანი. მოხუცებულნი მირბიოდეს ჳუერთხებითა თჳსითა, მჳელობელნი ვლდომით, ვითარცა ირემნი, ჭაბუჳნი სრბით, ჲრმანი ჴდომით ურთიერთას, დედანი მსგავს იჲვნეს წმიდათა მათ მენელსაცხებლეთა, რომელთა სრბით მიაქუნდა სულნელები იგი წმიდასა მას ქრისტჱს ღმრთისა ჩუენისა საფლავსა; ნანდჳლვე იჲვნეს ესენიცა მსგავს მათა, რამეთუ რბიოდეს ცრემლითა და მიაქუნდა მათ თანა სანთლები და საჳუმეველი ჴელითა თჳსითა. ჲოველნივე სიხარულითა და მადლობითა ქრისტჱსითა მივიდოდეს და აღიღებდეს მიწასაცა მის ადგილისასა, და მრავალნი სენთაგან შეჴჲრობილნი მიჱჲვანდეს და მასვე დღესა შინა განიჳურნებოდეს. ხოლო ჲოვლად ძლიერმან ღმერთმან უფროჲს გამოაჩინა ძალი თჳსი და ჴატივ-სცა თჳსსა მას მარტჳლსა და აჩუენა სასწაული საჳჳრველი, რაჲთა უწჲოდიან ჲოველთა, რამეთუ ქრისტჱს მოწამე არს.
- ვითარცა შემწუხრდა დღჱ იგი და იჲო ჟამი ჴირველი ღამისაჲ მის, გარდამოავლინა უფალმან ადგილსა მას ზედა ვარსჳულავი მოტჲინარჱ, ვითარცა ლამჴარი ცეცხლისაჲ, რომელი მჲოვარ-ჟამ დგა ადგილსა მას, სადა დაწუვეს ნეტარი იგი მოწამჱ ქრისტჱსი. და დგა იგი ზე ჱაერთა, ვიდრე სამ ჟამადმდე, გინა უმეტჱს, ღამისა მის, და გამოუტევებდა ბრწჲინვალებასა არა თუ ვითარცა ცეცხლი ესე ქუეჲანისაჲ, არამედ ვითარცა საშინელებაჲ ელვისაჲ, რომელსა ჱხედვიდეს ჲოველნი მოქალაქენი, მსაჯულიცა იგი და ჲოველი ერი და მჳჳდრნი იგი ქრისტეანეთანი და ჲოველნი სარჳინოზნი და მწირნი, სხჳთ მოსრულნი; მჲოვარ-ჟამ ჱხედვიდეს გუგაჲთა თუალისაჲთა, ვიდრემდის ჱჳდემებოდაცა მძლავრთა მათ.
- და მი-ვინმე-ვიდეს ხილვად ადგილსა მას მსახურთაგანნი მსაჯულისა მის ამირისანი, რამეთუ ჱგონებდეს, ნუუჳუე ქრისტიანეთა აღანთეს სანთელი ადგილსა მას. და ვითარცა მიეახლებოდეს ადგილსა მას, იხილეს, რამეთუ აღმაღლდებოდა ვარსჳულავი იგი ზე ჱაერთა, და ვერ მიეახლნეს ადგილსა მას, რამეთუ შეიჴჲრნა იგინი შიშმან საღმრთომან.
- ხოლო ჳუალად მეორესა ღამესა უმეტჱსღა წჲალთა გამოსცეს განსაჳჳრვებელი ნათელი; რომელთა-იგი საუცარ ეგონა ქუეჲანასა ზედა და ჱაერსა ქუეშე ცეცხლი იგი ზეცისაჲ, უნდა დაფარვად საჳჳრველებათა მათ, ჳუალად წჲალთა ვერვე დააჲენეს და ვერცა დაშრიტეს ფიცხელთა მათ მფოფინარეთა ღელვათა და სიღრმეთა. სადა-იგი შთაჲარნეს ღმრთივ-ჴატივცემულნი იგი ძუალნი სანატრელისა მის მოწამისანი, ჴიდსა მას ქუეშე, აღმობრწჲინდეს ნათელნი სუეტისა მსგავსად, ვითარცა ელვანი, რომელნი ჳუალად მჲოვარ-ჟამ დგეს და განათლებულ იჲო გარემოჲს ჳიდეთა მის მდინარისათა ჳლდჱ იგი და ჳბოდენი და ჴიდი იგი, ზჱთგან ვიდრე ქუედმდე, რომელსა ეგრევე ჲოველი სიმრავლჱ ქალაქისაჲ ჱხედვიდა, რაჲთა ჲოველთა ჱრწმენეს, რამეთუ ჭეშმარიტად იესუ ქრისტჱს, ძისა ღმრთისა, მარტჳლ არს, და გულისხმა-ჲონ ჲოველთა ქრისტეს მორწმუნეთა და ურწმუნოთა, რამეთუ ჭეშმარიტ არს სიტჲუაჲ იგი უფლისაჲ, რომელ თქუა, ვითარმედ: „მე თუ ვინმე მმსახურებდეს, ჴატივ-სცეს მას მამამან ჩემმან, რომელ არს ცათა შინა“.
- უჳუეთუ ჴორცთა მათ განჴრწნადთა ესოდენი ჴატივი აწვე აჩუენა, რავდენ უფროჲს უჴრწნელად აღდგომასა მას მართალთასა დიდებითა და ჴატივითა გჳრგჳნოსანი იხილონ შორის ანგელოზთა და ჱრცხუენოდის უგუნურად სიბორგილისა მათისათჳს. რომელთა ქრისტე უვარ-ჲვეს და წმიდათა მისთა ჱგუემდეს და სდევნიდეს და მოსრვიდეს, ხოლო უფალი შეიწჲნარებდა ცათა შინა!
- ხოლო აწ, საჲუარელნო, ჯერ არს ჩუენდაცა ამიერითგან უმეტჱსად-ღა შეწჲნარებად ჴირველთა მათ სანატრელთა მოწამეთა, რაჲთა ხილულისა ამისგან ახლისა მოწამისა ჴირველთაჲცა მათი გურწმენეს და ვთქუათ სიტჲუაჲ იგი ნეტარისა დავითისი: „ჴატიოსან არს წინაშე უფლისა სიჳუდილი წმიდათა მისთაჲ“, რამეთუ მისა შუენის დიდებაჲ აწ და მარადის და უჳუნითი უჳუნისამდე. ამჱნ!
- თავი 2 თავი 4
 ძირითად გვერდზე | 10 საუკეთესო • დაგვიკავშირდით • Login |  გვერდის დასაწყისი |
| © 2008 David A. Mchedlishvili | XHTML | CSS | Powered by Glossword 1.8.9 |