მაშინ უბრძანა მსაჯულმან მან ჴელით და ფერჴით შეჳრვაჲ მისი ბორჳილითა რჳინისაჲთა და ეგრეჱთ შთააგდეს იგი საჴჲრობილესა. ხოლო ნეტარსა მას უხაროდა და ჱმადლობდა უფალსა და იტჲოდა:
- დიდ არს ჩემდა დღჱ ესე, რამეთუ ვხედავ ორჳერძოვე ძლევასა უფლისა ჩემისა იესუ ქრისტჱსსა, რამეთუ დღესასწაულსა ამას შთაჴდა მდინარესა მას იორდანისასა განშიშულებული ნათლის-ღებად და სიღრმესა მას შინა წჲალთასა დამალულისა მის ვეშაჴისა თავები ძალით ღმერთებისაჲთა შემუსრა.
- გმადლობ შენ, უფალო ჩემო და ღმერთო, იესუ ქრისტე, რომელმან მომეც მე საგზლად ჩემდა ცხოვრების მომანიჭებელი ჴორცი შენი და სიხარულად და განმამტჳიცე ბელად ჩემდა ჴატიოსანი სისხლი შენი! აწ უწჲი, რამეთუ არა დამიტევე მე, არამედ ჩემ თანა დადგრომილ ხარ და მე შენ თანა. ამიერითგან არღარა მივიღო სხუაჲ საზრდელი, რომლითა ჳუალად მშიოდის და არცა სხუაჲ სასუმელი, რომლითა ჳუალად მწჲუროდის, არამედ ჳმა არს ესე ჩემდა ცხორებად საუჳუნოდ.
და ესე ვითარცა თქუა, მჲის მოიწინეს მსახურნი იგი მსაჯულისანი, და იჯმნა ჲოველთა მათგან ჴჲრობილთა ქრისტეანეთა და ჱრქუა მათ:
- ლოცვასა მომიჴსენეთ მე, რამეთუ არღარა მიხილოთ მე საწუთროსა ამას სოფელსა!
ესრჱთ მიიწია იგი ჳარსა მას მსაჯულისა მის ამირისასა; და რაჟამს მიიწია, ჳადნიერად დასწერა ჯუარი ჳარსა მას და თჳთცა დაიბეჭდა ჯუარი. და წარადგინეს იგი წინაშე მსაჯულისა მის, და ჱრქუა მას მსაჯულმან:
მაშინ გამოვიდეს და აღიღეს ქუეჲანით ჴატიოსანი იგი გუამი მისი და შთადვეს იგი გუალაგსა მას აღსაჳიდებელსა სამოსლით მისითურთ და სისხლი იგი დათხეული მართლისა მის აღმოთხარეს ქუეჲანით და რაჲთურთით არარაჲ დაუტევეს ქუეჲანასა და იგიცა შთადვეს ჭურჭელსა შინა. და დადვეს წმიდაჲ იგი ურემსა ზედა, მსგავსად მჴნეთა მათ წმიდათა ორმეოცთა, რამეთუ, სადა-იგი მოჱჳუეთეს თავი წმიდასა მას მოწამესა, ჳართა ზედა იჲო წმიდისა ეჳლესიისათა, რომელი სახელად წმიდათა ორმეოცთა დაფუძნებულ იჲო, წესვე იჲო, რაჲთა ემსგავსოს იგი ახოვანთა მათ წმიდათა მოწამეთა ორმეოცთა.
და იქმნა წჲალი იგი მდინარისაჲ მის წმიდათა მათ ძუალთა სამოსელ გარეშეხუევითა მით და სიღრმჱ იგი წჲალთაჲ საფლავ წმიდისა მის მარტჳლისა, რაჲთა არავინ უდებად მიეხოს მათ. ქრისტჱს მბრძოლთა მათ ესრჱთ ჲვეს და ესრჱთ ღუაწლი ჳეთილი მოიღუაწა ნეტარმან მან.
და მი-ვინმე-ვიდეს ხილვად ადგილსა მას მსახურთაგანნი მსაჯულისა მის ამირისანი, რამეთუ ჱგონებდეს, ნუუჳუე ქრისტიანეთა აღანთეს სანთელი ადგილსა მას. და ვითარცა მიეახლებოდეს ადგილსა მას, იხილეს, რამეთუ აღმაღლდებოდა ვარსჳულავი იგი ზე ჱაერთა, და ვერ მიეახლნეს ადგილსა მას, რამეთუ შეიჴჲრნა იგინი შიშმან საღმრთომან.
უჳუეთუ ჴორცთა მათ განჴრწნადთა ესოდენი ჴატივი აწვე აჩუენა, რავდენ უფროჲს უჴრწნელად აღდგომასა მას მართალთასა დიდებითა და ჴატივითა გჳრგჳნოსანი იხილონ შორის ანგელოზთა და ჱრცხუენოდის უგუნურად სიბორგილისა მათისათჳს. რომელთა ქრისტე უვარ-ჲვეს და წმიდათა მისთა ჱგუემდეს და სდევნიდეს და მოსრვიდეს, ხოლო უფალი შეიწჲნარებდა ცათა შინა!
ხოლო აწ, საჲუარელნო, ჯერ არს ჩუენდაცა ამიერითგან უმეტჱსად-ღაშეწჲნარებად ჴირველთა მათ სანატრელთა მოწამეთა, რაჲთა ხილულისა ამისგან ახლისა მოწამისა ჴირველთაჲცა მათი გურწმენეს და ვთქუათ სიტჲუაჲ იგი ნეტარისა დავითისი: „ჴატიოსან არს წინაშე უფლისა სიჳუდილი წმიდათა მისთაჲ“, რამეთუ მისა შუენის დიდებაჲ აწ და მარადის და უჳუნითი უჳუნისამდე. ამჱნ!