 |
 | |
რომელნიმე
ზოგი
- I თავი. მოჴსენებაჲ წმიდისა ჱაბოჲსი
- საჲუარელნო მამისანო და მეგობარნო და მონანო ქრისტჱს, ძისა ღმრთისანო, და სამჳჳდრებელნო სულისა წმიდისანო! გხედავ თქუენ, ვითარცა ღმრთივ-ცნობილთა და ღმრთისა მცნობელთა, ამისთჳსცა გარქუ თქუენ მონად და მეგობრად ქრისტჱსა. მონად ამის გამო, რამეთუ „ჴატიოსნითა სისხლითა მისითა სჲიდულ ხართ“ თქუენ, ხოლო მეგობრად ამისთჳს, რამეთუ მისნი შექმნულნი ვართ და დაბადებულნი და სი-ჲუარულითა მისითა ნათელ გჳღებიეს.
- აწ გლოცავ თქუენ, ქრისტჱს მიმართ სურვიელითა გულითა მომიჴჲრენით საჩინონი ეგე სასმენელნი თქუენნი და უფროჲს-ღა საცნობელნი ეგე ჲურნი გულისა და გონებისა თქუენისანი განჱმარტენით სმენად და მასჴინძელ ექმნენით სიტჲუათა ამათ ჩემთა, რამეთუ ქრისტჱსთჳს არიან და სანატრელთა მისთა მოწამეთათჳს. შეიწჲნარეთ ჳარავსა გუამისა თქუენისასა და სავანჱ განუმზადეთ.
- რამეთუ უფალსა ჱნებავს დამჳჳდრებად ასოთა შინა თქუენთა, ვითარცა თქუა წმიდამან მოციქულმან ჴავლე, მოძღუარმან ეჳლესიათამან, ვითარმედ „ტაძარნი ხართ ღმრთისანი და სული წმიდაჲ დამჳჳდრებულ არს თქუენ შორის“; და უფალი იტჲჳს წინაჲსწარმეტჲუელისა მიერ: „მე მოვიდე და დავიმჳჳდრო თქუენ შორის“, და წმიდასა შინა სახარებასა იტჲჳს, ვითარმედ „სასუფეველი ღმრთისაჲ გულთა შინა თქუენთა არს“. ამისთჳს, საჲუარელნო, ნუ გეწჲინებინ სმენად სიტჲუათა ამათ, რაჲთა არა ცუდად დავშურეთ: მე სიტჲჳთა და თქუენ სმენითა, - რაჲთა ერთობით მოგუცეს ჩუენ უფალმან სასჲიდელი შრომათა ჩუენთაჲ.
- და არა თუ ხოლო ჩემდა მარტოჲსა საძიებელ არს სმენად საწადელი ესე მარტჳლობაჲ წმიდისა ამის მოწამისაჲ, არამედ ჲოველთა ჯერ-არს თქუენდაცა დაჳჳრვებად ჩემ თანა, რომელნი ესე მეშჳდესა დარსა ზედა ვდგათ, რომლისა ჟამისათჳსცა უფალი იტჲჳს, ვითარმედ „მრავალნი სცთებოდიან და მრავალთა აცთუნებდენ“ და მოციქული ჴავლე მისწერს ტიმოთესა, ვითარმედ „მოვალს ჟამი, ოდეს სიცოცხლისა ამის მოძღურებასა არა თავს-იდებდენ, არამედ გულის-თქუმისაებრ თჳსისა თავით თჳსით შეიჳრებდენ მოძღურებასა ქავილითა ჲურთაჲთა და ჭეშმარიტებისაგან სასმენელნი გარემიიქცინენ და ზღაჴრებსა მიექცენ“, რომელიცა ესე აწ ჟამსა ამას აღესრულების ჩუენ შორის.
- რამეთუ რომელნი ესე ვართ ჲურესა ამას ქუეჲანისასა, სასტიჳებისაგან და სივერაგისა, მანქანებითა მით საცთურებისაჲთა, ზედამდგომელთა ამათ ჩუენთა, მფლობელთა ამის ჟამისათა, ზაჳულებითა მოძღურებისაჲთა, თჳთ თავით თჳსით შჯულისდებისაჲთა, განდგომილთა ქრისტჱსგან, მრავალნი შეაცთუნნეს და გარდადრიჳნეს გზისაგან სიმართლისა და ჭეშმარიტებასა ქრისტჱს სახარებისასა შეეცოდნეს, რომელნი ხუთასის წლისა ჟამთა და უწინარჱს-ღა შჯულდებულ ჲოფილ [არიან] წმიდითა მადლითა ნათლის-ღებისაჲთა.
- მიერითგან და ვიდრე აქამომდე ნაშობნი ქრისტეანეთანი გარდაგულარძნნეს: რომელნიმე მძლავრებით, რომელნიმე შეტჲუვილით, რომელნიმე სიჲრმესა შინა უმეცრებით, რომელნიმე მზაჳუვარებით. და სხუანი, რომელნი ესე ვართ მორწმუნენი, მძლავრებასა ქუეშე დამონებულ[ნი] და ნაჳლულევანებითა და სიგლახაჳითა შეჳრულნი, ვითარცა რჳინითა, ხარჳსა ქუეშე მათსა გუემულნი და ქენჯნილნი, ძჳრ-ძჳრად ზღვეულნი, შიშითა განილევიან და ირჲევიან, ვითარცა ლერწამნი ქართაგან ძლიერთა, არამედ ქრისტჱს სიჲუარულითა და შიშითა, ჩუეულებისაებრ მამულისა სლვისა, ჭირთა მოთმინებითა არა განეშორებიან მხოლოდშობილსა ძესა ღმრთისასა.
- ესევითარსა ჟამსა შინა გამოჩნდა ახოვნად წმიდაჲ ესე მოწამჱ; არა თუ ჴირველითგანვე ჩუენგანი იჲო, არამედ უმეცარი სარწმუნოებისაგან ჩუენისა, უცხოჲ უცხოჲთა შჯულითა მოვიდა და ქრისტესა, ღმერთსა ჩუენსა, შეემეცნა.
- „წმიდათა მათ მარტჳლთა ჴსენებითა ვინმემცა განძღა მარტჳლთმოჲუარჱ?” და ერთგულებაჲცა აქუს უფლისა მიმართ, რამეთუ ეტჲჳს უფალი წმიდათა მისთა: „რომელმან თქუენ შეგიწჲნარნეს, მე შემიწჲნარა”; ამისთჳს უფროჲსღა გულსმოდგინედ საღმრთოთა მათთჳს არნ შეჳრებაჲ იგი მათი.
- რამეთუ სიმტჳიცე და სიხარულ ექმნის ჭაბუჳთა მოთხრობითა მით სიმჴნჱ იგი ქრისტჱს-მოღუაწეთაჲ და სიქადულ და მხიარულება მოხუცებულთა ჴსენებაჲ იგი ღუაწლისა მის მარტჳლთაჲსაჲ. და საწადელ და სასურველ მღდელთა და ჲრმათა მათ მოწაფეთა და შვილთა ეჳლესიისათა ჳრებაჲ იგი დღესასწაულისა მის წმიდათაჲსაჲ. რამეთუ უქცეველ და განუქარვებელ არს შემდგომად ჴორცთა შესხმისა და შეერთებისა ღმრთეებისა იგი ბუნებაჲ, რომლისათჳვს, უჳუეთუ შემძლებელ ვიქმნეთ, თითოეულის ამის სახელისათჳს, ჭეშმარიტად უწჲებად თქუენდა. გარნა მადლითავე მისითა გაუწჲო თქუენ, ქრისტჱს-მოჲუარეთა. ჳარ ეწოდა, რამეთუ თქუა: „მე ვარ ჳარი ცხოვართაჲ”, რამეთუ ჭეშმარიტად მორწმუნენი მისნი მის გამო, ვითარცა ჳარსა მას სასუფეველისასა შევალთ. გზა ეწოდა, რამეთუ თქუა: „მე ვარ გზაჲ და ჭეშმარიტებაჲ და ცხორებაჲ”, რამეთუ ზეცად აღმავალთა გუექმნების ჩუენ გზა.
- ვერ შემძლებელ ვართ ჩუენ მიწდომად სიმდიდრესა მას სახელისა უფლისასა, არამედ უძლურებისაებრ ჩემისა და გულს-მოდგინებისა თქუენისა ვიწჲო თხრობად თქუენდა, საჲუარელნო: ჳარ, გზა, ტარიგ, მწჲემს, ლოდ, მარგალიტ, ჲუავილ, ანგელოზ, ჳაც, ღმერთ, ნათელ, ქუეჲანა, მარილ, მატლ, მარცუალ მდოგჳს, მზე სიმართლის, ძე მამის უჳუდავის და ერთ ღმერთ გარდაუქცეველ და განუქარვებელ და უცვალებელ.
- ტარიგ ეწოდა, „რამეთუ ჩუენთჳს დაიჳლა” და მარადის ცხოველ არს და ჴორცთა და სისხლთა მისთა ჩუენდა განჲოფითა ცხორებასა საუჳუნესა მოგუანიჭებს. მწჲემს ეწოდა, რამეთუ თქუა: „მე ვარ მწჲემსი ჳეთილი”, ჭეშმარიტად ცხოვარნი შეცთომილნი მოგუაქცინა და მტერი იგი ჩუენი ლომი არგნითა ჯუარისაჲთა მოჳლა და მისგან დაჴსნილი იგი გუამი ჴირველ-შექმნულისაჲ მის ძალითა ღმრთეებისაჲთა ჳუალად განაცოცხლა და ნაჳბენი იგი გესლიანისა მის მგელისაჲ წჲლულებითა თჳსითა განჳურნა და გესლი იგი მომაჳუდინებელი წამლითა მით ღმრთეებისა თჳსისაჲთა განაქარვა და აღასრულა სიტჲუაჲ იგი, წინაჲსწარმეტჲუელისა მიერ თქუმული, ვითარმედ: „იწჲლა იგი ცოდვათა ჩუენთათჳს და წჲლულებითა მისითა ჩუენ განვიჳურნენით“.
- ლოდ საჳიდურ ეწოდა წინაჲსწარმეტჲუელისა მიერ, რამეთუ ესე არს, რომელი-იგი შეურაცხ და განგდებულ იქმნა მღდელთ-მოძღუართა მათგან და მწიგნობართა ნათესავისა ჱურიათაჲსა იერუსალჱმს, არამედ ესე თავ ჲოველთა ცის-ჳიდეთა იქმნა. მარგალიტ ეწოდა, რამეთუ იგი, ვითარცა მარგალიტი, შორის ორთა მათ ფიცართა, სულისა და ჴორცთაჲსა, ღმრთეებით გამობრწჲინდების, რომელსა ღმრთისმოჲუარენი იგი ვაჭარნი სასუფეველისანი, ვითარცა ღმერთსა არა შიშუელსა და ჳაცსა არა ლიტონსა, არამედ ვითარცა ღმერთსა და ჳაცსა, სარწმუნოებით ეძიებენ და მოიჲიდიან მხოლოსა მას მრავალ-სასჲიდელსა ჲოვლისა სოფლისა წარგებითა და სისხლთა თჳსთაცა დათხევითა.
- მარილ ეწოდა, რამეთუ ცოდვითა განრჲუნილთა ამათ ჴორცთა ჩუენთა მოგუეახლა და სიმჲრალჱ იგი ჳერჴთ-მსახურებისაჲ განგუაშორა და სულნი ჩუენნი სარწმუნოებითა ღმრთის-მსახურებისაჲთა სულნელად შეზავნა. ჲუავილ ეწოდა, რამეთუ ძირისაგან იესჱსისა ჲუავილად აღმოსცენდა ეჳლესიასა წმიდისა ქალწულისა მარიამისგან ჴორციელად, ხოლო სულნელებითა მით ღმრთეებისაჲთა სული იგი მადლისაჲ მოჱფინა ჩუენ ზედა. ანგელოზ ეწოდა, რამეთუ ერქუმის მას წინაჲსწარმეტჲუელისა მიერ „დიდისა ზრახვისა ანგელოზი, საჳჳრველი”, რომელი მამისა მიერ ჩუენდა მჴსნელად მოვიდა. ჳაც ეწოდა, რამეთუ თქუა წინაჲსწარმეტჲუელმან: „ჳაცი არს და ვინ იცნას იგი“; ჭეშმარიტად სრული ჳაცებაჲ შეიმოსა, თჳნიერ ცოდვისა, და ღმრთეებაჲ თჳსი ჩუენ გამოგჳცხადა. ღმერთ ეწოდა, ვითარცა თქუა ნეტარმან იოვანე მახარებელმან, ვითარმედ „ღმერთი იჲო სიტჲუაჲ იგი და ჲოველივე მის მიერ შეიქმნა, რაჲოდენი რაჲ იქმნა“.
- ნათელ ეწოდა მის მიერვე, რამეთუ თქუა: „იჲო ნათელი ჭეშმარიტი, რომელი განანათლებს ჲოველსა ჳაცსა, მომავალსა სოფლად“. ქუეჲანა ეწოდა, ვითარცა თქუა დავით: „ქუეჲანამან გამოსცა ნაჲოფი თჳისი, მაჳურთხენინ ჩუენ ღმერთო, ღმერთო ჩუენო!“ ჭეშმარიტად ქუეჲანისა დამბადებელი იგი ქუეჲანად მოვიდა და ქუეჲანით მიწისაგან შექმნულთა მათგან მიწისა ბუნებისა იგი ჴორცნი, ვითარცა შუენიერი ჯეჯლი, აღმოსცენდა ქუეჲანით და ნაჲოფად გამოიხუნა წმიდანი თჳსნი მოციქულნი და მოწამენი და მართალნი და დაწჲეული იგი ქუეჲანაჲ ნაჲოფითა ჳურთხევისაჲთა აღავსო. მარცუალ მდოგჳს ეწოდა, რამეთუ დაიჳნინებს თავსა თჳსსა და მოგუემსგავსების ჱასაჳსა ჩუენსა, რაჲთა ურნატსა სულისა ჩუენისასა, დაენერგოს და ღრმად ძირნი დაიბნეს და რტოთა მათ ზედა ჯუარისა მისისათა შეგუჳრიბნეს და აღმაღლდეს და ჩუენ აღგუამაღლნეს მის თანა.
- მატლ ეწოდა, რამეთუ თქუა: „მატლ ვარ და არა ჳაც“, გამობრწჲინვებითა ღმრთეებისაჲთა, ვითარცა სამჭედური მატლსა შინა, ეგრჱთ ჴორცთა შინა თჳსთა და-ფარა და ღმრთეებაჲ იგი თჳსი და უფსჳრულთა ამის სოფლისათა შთააგდო და აღმოიქუა, ვითარცა ჳეთილმან მეთევზურმან, რომლისთჳსცა იტჲჳს: „შეიჴჲრა ვეშაჴი იგი სამჭედურითა და განუღო დანდალი ჲბასა მისსა და ხარტუჳი ცხჳრსა მისსა“, ესე იგი არს ეშმაჳი, რომელი შეიჴჲრა, და შემუსრნა მანქანებანი მისნი, რომლისათჳს წამებს მეფსალმუნჱ დავით: „შენ შეჱმუსრე თავები ვეშაჴისაჲ მის“. მზე სიმართლისა ეწოდა, რამეთუ თქუა წინაჲსწარმეტჲუელმან: „და გამოგიბრწჲინდეს თქუენ, მოშიშთა სახელისა მისისათა, მზჱ იგი სიმართლისაჲ, რომელსა აქუს ჳურნებაჲ ქუეშე ფრთეთა მისთა“; რამეთუ იგი არს, რომელი ჱფარავს და განატფობს და არარაჲ არს, რომელი დაეფაროს სიცხესა მისსა.
- ხოლო ესე არათუ რაჲმე თავით თჳსით განგიმარტე თქუენ, საჲუარელნო და ქრისტჱს-მოჲუარენო და სწავლის-მოღუაწენო, არამედ წამებითა წიგნთაგან საწინაჲსწარმეტჲუელოთა და მოციქულთა ქადაგებისაებრ, - წმიდათა სახარებათა წერილნი და ნეტართა მამათა მოძღუართა მიერ განსაზღვრებული სარწმუნოებაჲ. რამეთუ უეჭუელი სარწმუნოებაჲ საუნჯე დიდ არს მორწმუნეთათჳს, მამაო ზეცათაო, ღმერთო და უფალო ცხოვრების მომცემელო, შენ მიერ მიღებითა მადლისაჲთა, რამეთუ ქრისტეანეთა სარწმუნოებაჲ დიდ მოძღურება არს.
- რამეთუ არა ხოლო თუ ბერძენთა სარწმუნოებაჲ ესე ღმრთისამიერი მოიჴოვეს, არამედ ჩუენცა, შორიელთა ამათ მჳჳდრთა, ვითარცა წამებს უფალი და იტჲჳს: „მოვიდოდიან აღმოსავალით და დასავალით და ინაჴიდგმიდენ წიაღთა აბრაჱამისთა, ისაჳისათა და იაჳობისთა“. აჱა ესერა ქართლისაცა მჳჳდრთა აქუს სარწმუნოებაჲ და წოდებულ არს დედად წმიდათა, რომელთამე თჳთ აქა მჳჳდრთა და რომელთამე უცხო-თა და სხჳთ მოსრულთა ჩუენ შორის ჟამად-ჟამად, მოწამედ გამოჩინებითა ქრისტე იესუჲს მიერ, უფლისა ჩუენისა, რომლისაჲ არს დიდებაჲ უჳუნითი უჳუნისამდე. ამჱნ.
- შესავალი თავი 2
 ძირითად გვერდზე | 10 საუკეთესო • დაგვიკავშირდით • Login |  გვერდის დასაწყისი |
| © 2008 David A. Mchedlishvili | XHTML | CSS | Powered by Glossword 1.8.9 |