ვერ შემძლებელ ვართ ჩუენ მიწდომად სიმდიდრესა მას სახელისა უფლისასა, არამედ უძლურებისაებრ ჩემისა და გულს-მოდგინებისა თქუენისა ვიწჲო თხრობად თქუენდა, საჲუარელნო: ჳარ, გზა, ტარიგ, მწჲემს, ლოდ, მარგალიტ, ჲუავილ, ანგელოზ, ჳაც, ღმერთ, ნათელ, ქუეჲანა, მარილ, მატლ, მარცუალ მდოგჳს, მზე სიმართლის, ძე მამის უჳუდავის და ერთ ღმერთ გარდაუქცეველ და განუქარვებელ და უცვალებელ.
ტარიგ ეწოდა, „რამეთუ ჩუენთჳს დაიჳლა” და მარადის ცხოველ არს და ჴორცთა და სისხლთა მისთა ჩუენდა განჲოფითა ცხორებასა საუჳუნესა მოგუანიჭებს. მწჲემს ეწოდა, რამეთუ თქუა: „მე ვარ მწჲემსი ჳეთილი”, ჭეშმარიტად ცხოვარნი შეცთომილნი მოგუაქცინა და მტერი იგი ჩუენი ლომიარგნითა ჯუარისაჲთა მოჳლა და მისგან დაჴსნილი იგი გუამიჴირველ-შექმნულისაჲ მის ძალითა ღმრთეებისაჲთა ჳუალად განაცოცხლა და ნაჳბენი იგი გესლიანისა მის მგელისაჲ წჲლულებითა თჳსითა განჳურნა და გესლი იგი მომაჳუდინებელი წამლითა მით ღმრთეებისა თჳსისაჲთა განაქარვა და აღასრულა სიტჲუაჲ იგი, წინაჲსწარმეტჲუელისა მიერ თქუმული, ვითარმედ: „იწჲლა იგი ცოდვათა ჩუენთათჳს და წჲლულებითა მისითა ჩუენ განვიჳურნენით“.
ლოდ საჳიდურ ეწოდა წინაჲსწარმეტჲუელისა მიერ, რამეთუ ესე არს, რომელი-იგი შეურაცხ და განგდებულ იქმნა მღდელთ-მოძღუართა მათგან და მწიგნობართა ნათესავისა ჱურიათაჲსა იერუსალჱმს, არამედ ესე თავ ჲოველთა ცის-ჳიდეთა იქმნა. მარგალიტ ეწოდა, რამეთუ იგი, ვითარცა მარგალიტი, შორის ორთა მათ ფიცართა, სულისა და ჴორცთაჲსა, ღმრთეებით გამობრწჲინდების, რომელსა ღმრთისმოჲუარენი იგი ვაჭარნი სასუფეველისანი, ვითარცა ღმერთსა არა შიშუელსა და ჳაცსა არა ლიტონსა, არამედ ვითარცა ღმერთსა და ჳაცსა, სარწმუნოებით ეძიებენ და მოიჲიდიან მხოლოსა მას მრავალ-სასჲიდელსა ჲოვლისა სოფლისა წარგებითა და სისხლთა თჳსთაცა დათხევითა.
მარილ ეწოდა, რამეთუ ცოდვითა განრჲუნილთა ამათ ჴორცთა ჩუენთა მოგუეახლა და სიმჲრალჱ იგი ჳერჴთ-მსახურებისაჲ განგუაშორა და სულნი ჩუენნი სარწმუნოებითა ღმრთის-მსახურებისაჲთა სულნელად შეზავნა. ჲუავილ ეწოდა, რამეთუ ძირისაგან იესჱსისა ჲუავილად აღმოსცენდა ეჳლესიასა წმიდისა ქალწულისა მარიამისგან ჴორციელად, ხოლო სულნელებითა მით ღმრთეებისაჲთა სული იგი მადლისაჲ მოჱფინა ჩუენ ზედა. ანგელოზ ეწოდა, რამეთუ ერქუმის მას წინაჲსწარმეტჲუელისა მიერ „დიდისა ზრახვისა ანგელოზი, საჳჳრველი”, რომელი მამისა მიერ ჩუენდა მჴსნელად მოვიდა. ჳაც ეწოდა, რამეთუ თქუა წინაჲსწარმეტჲუელმან: „ჳაცი არს და ვინ იცნას იგი“; ჭეშმარიტად სრული ჳაცებაჲ შეიმოსა, თჳნიერ ცოდვისა, და ღმრთეებაჲ თჳსი ჩუენ გამოგჳცხადა. ღმერთ ეწოდა, ვითარცა თქუა ნეტარმან იოვანე მახარებელმან, ვითარმედ „ღმერთი იჲო სიტჲუაჲ იგი და ჲოველივე მის მიერ შეიქმნა, რაჲოდენი რაჲ იქმნა“.
მატლ ეწოდა, რამეთუ თქუა: „მატლ ვარ და არა ჳაც“, გამობრწჲინვებითა ღმრთეებისაჲთა, ვითარცა სამჭედური მატლსა შინა, ეგრჱთ ჴორცთა შინა თჳსთა და-ფარა და ღმრთეებაჲ იგი თჳსი და უფსჳრულთა ამის სოფლისათა შთააგდო და აღმოიქუა, ვითარცა ჳეთილმან მეთევზურმან, რომლისთჳსცა იტჲჳს: „შეიჴჲრა ვეშაჴი იგი სამჭედურითა და განუღო დანდალი ჲბასა მისსა და ხარტუჳი ცხჳრსა მისსა“, ესე იგი არს ეშმაჳი, რომელი შეიჴჲრა, და შემუსრნა მანქანებანი მისნი, რომლისათჳს წამებს მეფსალმუნჱ დავით: „შენ შეჱმუსრე თავები ვეშაჴისაჲ მის“. მზე სიმართლისა ეწოდა, რამეთუ თქუა წინაჲსწარმეტჲუელმან: „და გამოგიბრწჲინდეს თქუენ, მოშიშთა სახელისა მისისათა, მზჱ იგი სიმართლისაჲ, რომელსა აქუს ჳურნებაჲ ქუეშე ფრთეთა მისთა“; რამეთუ იგი არს, რომელი ჱფარავს და განატფობს და არარაჲ არს, რომელი დაეფაროს სიცხესა მისსა.