ლირიკული სახე

ისეთი სახე, რომელიც უშუალოდ განიცდის მის მიერ მოთხრობილ მოვლენას.

ასეთ სახეს ქმნის, მაგალითად, ნ. ბარათაშვილის „ვპოვე ტაძარი”, „სულო ბოროტო”, ა. წერეთლის „აღმართ–აღმართ”, გ. ტაბიძის „მე და ღამე”, „მთაწმინდის მთვარე” და სხვ.

იხ. აგრეთვე: ლირიკა

წყარო: გაჩეჩილაძე, სიმონ. სიტყვიერებისა და ლიტერატურის თეორია : IX-X კლ. სახელმძღვ.. - მე-2 გადამუშ. და შევს. გამოც.. - თბ. : განათლება, 1977


	ლექსიკონები 10 საუკეთესო დაგვიკავშირდით Login სიტყვიერებისა და ლიტერატურის თეორიის ლექსიკონი