აღღება, აღება

1. „მოღება“, „აღკიდება“, „მოსპობა“; აღება, წაყვანა; აღფხვრა; წამოყოფა; ამაღლება, აწევა; ახოცა; გაღება (ი. ა.)
   იხ. აგრეთვე: აღმღე, აღმღებელი, აღება, ზე აღებული, ღება, შურის-აღღება
2. გაღება, გახსნა
3. აღება
4. მოსპობა, ამ ოღება, ამოგდება, უკუგდება, изъять [ზმნა იხმარება ისეთ შემთხვევებში, როცა პირდ. ობიექტი (გარდაუვალობისას სუბიექტი) მხოლობითს რიცხვშია. მრავლობითში მას ენაცვლება აღხუ-ა]; გაღება, გახსნა (ი. ი.)
   წყარო: ძველი ქართული ენის შეერთებული ლექსიკონი : 16800 სიტყვა : შედგენილია ილ. აბულაძის, აკ. შანიძის, ივ. იმნაიშვილისა და სხვა ავტორთა ლექსიკონური წყაროების მიხედვით / [შემდგ. გრიგოლ რუხაძე ; რედ. გვანცა კოპლატაძე ; დაიბეჭდა სრ. საქ. კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II ლოცვა-კურთხევით]. - თბ. : საქ. საპატრიარქოს გამ-ბა, 2008 (გამ-ბა "სამშობლოს" სტ.). - 452გვ. ; 20სმ.. - ეძღვნ. წმ. ილია მართლის დაბადების 170 წლისთავს. - ბიბლიოგრ.: გვ. 6. - ISBN 99940-852-4-7, 2000ც.