ა

1. დედრობითი სქესის სუფიქსი ძველი ქართულის გვიანდელ ტექსტებში
2. კითხვითი ნაწილაკი, ეთანაბრება “-მე” ნაწილაკს და ხშირად მასთან ერთად იხმარება, იხმარება ისეთ კითხვითს წინადადებებში, რომლებშიც კითხვითი სიტყვა არ მოიპოვება. ახლავს უმთავრესად ზმნას (იშვიათად სხვა მეტყველების ნაწილებსაც). ხმის ამაღლება ამ ა-ს წინამავალ ხმოვანზე მოდის: ხუცეს, მიუძღუანოა სამკაული ესე მისი? გავუგზავნო ეს მისი სამკაული?
3. შეკვეცილი სახე მეშველი ზმნის მესამე პირისა („არს“) ი. ა.
4. [„არს“ ზმნის ნაშთი] რამეთუ თქუენია სასუფეველი ღმრთისაჲ, (ქუეყანაჲ) კუარცხლბერკია ფერჴთა მისთაჲ (ი. ი.)
   წყარო: ძველი ქართული ენის შეერთებული ლექსიკონი : 16800 სიტყვა : შედგენილია ილ. აბულაძის, აკ. შანიძის, ივ. იმნაიშვილისა და სხვა ავტორთა ლექსიკონური წყაროების მიხედვით / [შემდგ. გრიგოლ რუხაძე ; რედ. გვანცა კოპლატაძე ; დაიბეჭდა სრ. საქ. კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II ლოცვა-კურთხევით]. - თბ. : საქ. საპატრიარქოს გამ-ბა, 2008 (გამ-ბა "სამშობლოს" სტ.). - 452გვ. ; 20სმ.. - ეძღვნ. წმ. ილია მართლის დაბადების 170 წლისთავს. - ბიბლიოგრ.: გვ. 6. - ISBN 99940-852-4-7, 2000ც.