ფანდური

ქართული ხალხური სიმებიან-ჩამოსაკრავი საკრავი. ფართოდაა გავრცელებული აღმ. საქ. მთასა და ბარში. ტერმინს „ფანდურს“ ვხვდებით X ს. წერილობით წყაროებში. ფ-ის ტიპის სიმებიანი საკრავი აქვთ სხვა ხალხებსაც (სომხური „ფანდირნი“, სპარსული „თანბური“, არაბული „ტონბური“, უკრაინული „ბანდურა“ და სხვ.). ფ. სამსიმიანი საკრავია, ვხვდებით ორსიმიან ფ-საც (ხევსურეთში). ფ-ის წყობა: პატარა ტერცია I და II სიმებს შორის და დიდი სეკუნდა II და III სიმებს შორის. ფ-ზე მიიღება მეტად თავისებური წყობის კილო (ტერცია და სექსტა ნეიტრალურია). ძირითადად ფ. სოლო ან მრავალხმიანი სიმღერის თანხლებია, თუმცა მასზე შეიძლება დამოუკიდებელი ნაწარმოების (უმთავრესად საცეკვაო მელოდიების) შესრულებაც.