არგონავტიკა - წიგნი მეორე – III

ასე თქვა აგენორის ძემ და ვაჟკაცი არგონავტები აუტანელმა სევდამ შეიპყრო მისი სიბრალულით. ყველაზე მეტად ბორეასის შვილები შეწუხდნენ, თვალებზე ცრემლი მოერიათ და საბრალო ფინევსს მიუახლოვდნენ. ერთ-ერთმა მათგანმა – ძეტემ დავრდომილი მოხუცის ხელი ხელში აიღო და ასე უთხრა: „ოჰ, საბრალოვ, ვერავის ვერ დავასახელებდი მოკვდავთა შორის შენისთანა უბედურს! რატომ დაგატყდა თავს, მოხუცო, ასეთი ტანჯვა-წამება? ალბათ მისნობაში გაწაფულმა ღმერთებს შესცოდეს და ისინიც განგირისხდნენ. ჩვენ ძალიან გვსურს, აღმოგიჩინოთ დახმარება, მაგრამ გვეშინია, ვაი თუ ღმერთს არ დაენიშნოს ჩვენთვის შენი შემწეობა და ჩვენც შეგვრისხოს. მანამდე ვერ მოგაცილებთ საზიზღარ ჰარპიებს, მოხუცო, სანამ არ შემოგვფიცავ, რომ ამის გამო ღმერთები ჩვენც არ დაგვსჯიან!“. საბრალო მოხუცმა დაშრეტილი თვალები გააღო, ძეტყს მიაპყრო და ასე მიუგო: „გაჩუმდი, შვილო, ნუ მომაგონებ ჩემს შეცოდებას. ვფიცავ ლეტოს სახელოვან ძეს, კეთილი სურვილებით რომ მისნობის ნიჭი მიბოძა, ვფიცავ ჩემს უბედურ ხვედრს და თვალებზე გადაკრულ ბნელ ღრუბელს, ვფიცავ საიქიოს ღმერთებს, დაე სიკვდილის შემდეგაც მდევნიდნენ ისინი, თუ თქვენ რომელიმე ღმერთმა შეგრისხოთ ჩემი დახმარებისათვის!“.

მიიღეს თუ არა ეს ფიცი, ბორეადები საბრალო ფინევსის დახმარების სურვილით აცახცახდნენ. არგონავტთა შორის ყველაზე უფრო ახალგაზრდებმა მყისვე გაუშალეს დამშეულ მოხუცს სუფრა, რომელიც უკანასკნელი ნადავლი უნდა ყოფილიყო ჰარპიებისათვის. სუფრასთან ბორეადები დადგნენ, მახვილები იშიშვლეს და ჰარპიებს ელოდნენ. როგორც კი აიღო ფინევსმა ლუკმა, უეცრივ ჟივილ-ხივილით გამოფრინდნენ ღრუბლებიდან ჰარპიები და ელვისებურად დაეძგერნენ სუფრას. მათ დანახვაზე არგონავტებმა საშინელი განგაში ატეხეს, მაგრამ ჰარპიებმა ყველაფერი გადასანსლეს და ჟივილით გადაუფრინეს ზღვას. სუფრაზე კი აუტანელი სუნი დატოვეს.

ბორეასის ფრთაშესხმული და მახვილმომარჯვებული ვაჟები ჰარპიებს დაედევნენ. ნეტარმა ზევსმა დაუშრეტელი ძალა შთაუნერგა მათ. ზევსის შემწეობის გარეშე ბორეადები ვერ გამოედევნებოდნენ ზეფირის ქროლაზე უფრო სწრაფად გაფრენილ ჰარპიებს. ვით ნადირობაში გაწაფული ძაღლები მისდევენ ხოლმე მთებში ჯიხვებს თუ ირმებს და მათ უკან ამაოდ აკრაჭუნებენ კბილებს, ისე ძეტე და კალაისი მისდევდნენ ჰარპიებს სულ ახლოს, მაგრამ ვერ ეხებოდნენ. ბორეა დები ბოლოსდაბოლოს დაეწივნენ ფრთოსნებს პლოტებთან9 და ღმერთების ნების გარეშე ერთიანად ამოჟლეტდნენ მათ, რომ ამ დროს დაინახეს მალი ირისი,10 რომელიც ზეცით ჩამოხტა მათთან, შეაჩერა ვაჟკაცები და ასე უთხრა: „ბორეასის ძლევამოსილო ვაჟიშვილებო, თქვენ უფლება არა გაქვთ, მახვილებით დახოცოთ ჰარპიები, დიდებული ზევსის ეს დაგეშილი ძაღლები. მე თქვენ ფიცს გაძლევთ, რომ ისინი აღარასოდეს არ წაეკარებიან აგენორის მრავალტანჯულ შვილს!“ ასე სთქვა ქალღმერთმა, მალმა ირისმა და წმინდა სტიქსზე11 დაიფიცა, რომლის წინაშე თვით ღმერთებიც კი ქედს იხრიან და ძრწიან, რომ ჰარპიები, ღვთის გადაწყვეტილების თანახმად, აღარ დაუბრუნდებოდნენ ფინევსის სახლს. ერწმუნენ ბორეადები ქალღმერთის ფიცს და მყისეე გამობრუნდნენ ხომალდისაკენ. ამის გამოა, რომ იმ კუნძულებს, საიდანაც ბორეადები უკან დაბრუნდნენ, ხალხი დაბრუნების კუნძულებს უწოდებს, უწინ კი მათ პლოტებს ეძახდნენ. ქალ-ღმერთმა ირისმა მალი ფრთები გაშალა და ოლიმპოზე აფრინდა, ჰარპიები კი მინოსისეული კრეტის გამოქვაბულისაკენ დაეშვნენ.