აპოკალიფსი

„ახალი აღთქმის“ ერთ-ერთი წიგნის ბოლო ნაწილი, რომლის შინაარსი შეიცავს (მისტიკურ წინასწარმეტყველებას „ქვეყნის დასასრულზე“. ამიტომაც აპოკალიფსი მწერლობაში თუ მხატვრობაში წარმოდგენილია, როგორც მომავალი უბედურების გამომხატველი სურათები. ასე მაგალითად:

„მაღალ, დაბნელებულ თაღებს ქვეშ საოცარ მისტიურ გარინდებას დაუსადგურებია. აპოკალიფსურ მოტივებრე მოხატულ, ვიწრო მაღალ ფანჯრებიდან იისფერი შუქი იფრქვევა. მარჯვნით ვარსკვლავი შვიღი და შვიდი სასანთლენი ოქროსი, ნაირ-ნაირი აპოკალიფსური ცხოველი: ლომის მსგავსი, კუროს მსგავსი, არწივის მსგავსი, მეოთხესაც პირი კაცისა, თითოეულს წინ და უკან ორ-ორი თვალი და ფრთა ექვს-ექვსი. მთავარ ანგელოზი გაბრიელი შვიდთავიან ვეშაპსა ჰკლავს... კაპარჭიანი, შუბიანი, მშვილდ-ისრიანი აპოკალიფსური მხედრები, პატომსის ჭალისაკენ მიაგელვებენ რაშებს, წინ მიუძღვებმწვანე ცხენზე მჯდარი მხედარი, ორლესეული მახვი''ით ხელში“

როგორც ვხედავთ, სურათი მართლაც მისტიკურია, უჩვეულო, აპოკალიფსური. ცნება აპოკალიფსი მწერლობაში. მხატვრობაში იხმარევა მისტიკური შინაარსის გამოსახატავად, საშინელისა და ჯოჯოხეთურის გადმოცემის სიმბოლურ მინიშნებად.