სიმფონიური მუსიკა

სიმფონიური ორკესტრის მიერ შესასრულებლად განკუთვნილი მუსიკაა. მისი საორკესტრო ჟანრები ჩამოყალიბდა XVII-XVIII სს.-ებში. სიმფონიური მუსიკის ურთულესი ჟანრია სიმფონია, რომლის კლასიკური ნიმუშებიც შექმნეს ვენის კლასიკოსებმა - ჰაიდნმა (100-ზე მეტი), მოცარტმა (50-მდე), ბეთჰოვენმა (9), რომანტიკოსებმა - შუბერტმა, შუმანმა, ბერლიოზმა, ჩაიკოვსკიმ და სხვ. სიმფონია იწერება სონატურ ფორმაში და, როგორც წესი, შედგება ოთხი ნაწილისაგან: I ნაწილი - სონატური ალეგრო, სწრაფი, დრამატული; II ნაწილი - ნელი, ლირიკული, მღერადი; III ნაწილი - საცეკვაო ხასიათის, მენუეტი (ბეთჰოვენიდან - სკერცო); IV ნაწილი (ფინალი) - ცოცხალი, სადღესასწაულო (ხშირად - რონდო). რომანტიკოსთა შემოქმედებაში შეიქმნა სიმფონიური მუსიკის ახალი ჟანრები: პროგრამული სიმფონია, სიმფონიური პოემა, სიმფონიური სურათი, სიმფონიური ფანტაზია და სხვ. სიმფონიურ მუსიკას აგრეთვე წერდნენ იმპრესიონისტები, ავანგარდისტები და სხვა მიმდინარეობების კომპოზიტორები.


პეტრე ჩაიკოვსკი