ფერწერა

სახვითი ხელოვნების სახე, რომელიც დაკავშირებულია სურათების, ფერწერული ტილოების შექმნასთან. ფერწერას უწოდებენ ხელოვნების ნიმუშებსაც, რომლებიც იქმნება საღებავებით (ზეთის, აკვარელის, გუაშის, ტემპერასა და სხვ.). ფერწერის ძირითადი გამომსახველობითი საშუალება ფერია. სათანადო ფერის საღებავების შერჩევა-შეხამება ხდება პალიტრაზე, შემდეგ კი, ფერმწერი ამ საღებავებით ქმნის ფერთა გარკვეულ ერთობლიობას, ანუ კოლორიტს.


კლოდ მონე. ყაყაჩოების მინდორი

ფერწერის ნიმუშებს შეუძლიათ გამოხატონ ადამიანური გრძნობებისა და ხასიათების რთული სამყარო, ხორცი შეასხან ისტორიული წარსულის მოვლენებს, მითოლოგიურ სახეებს, ზოგადსაკაცობრიო იდეებს. ფერწერაში გამოიყოფა ორი ძირითადი სახე: მონუმენტური და დაზგური. მონუმენტური დაკავშირებულია არქიტექტურასთან (ნაგებობების კედლებისა და ჭერის მოხატულობა, მათი მორთვა ვიტრაჟებით, მოზაიკით, ფრესკით), დაზგური კი ეწოდება სურათებს, რომელთაც დამოუკიდებელი მნიშვნელობა აქვთ (ფერმწერი ხატავს უმთავრესად ტილოზე, რომელიც გადაჭიმულია ჩარჩოზე და დამაგრებულია მოლბერტზე, რომელსაც აგრეთვე შეიძლება ვუწოდოთ დაზგა. აქედან სახელწოდებაც - „დაზგური ფერწერა“).


ელენე ახვლედიანი. სიღნაღის გზაზე

გარესამყაროს ობიექტებისა და მოვლენების მრავალფეროვნებამ განსაზღვრა ფერწერის ჟანრთა ნაირგვარობა: პორტრეტი, პეიზაჟი, ნატურმორტი, ყოფითი (ჟანრული), ისტორიული, ანიმალისტური, ბატალური, მითოლოგიური და სხვ. ფერწერის ნიმუშებში შეიძლება აღნიშნული ჟანრების ან მათი ელემენტების შერწყმაც მოხდეს.

ფერწერა სახვითი ხელოვნების უძველესი სახეა. მან განვითარების ხანგრძლივი და რთული გზა განვლო გამოქვაბულის კედლების მოხატულობებიდან თანამედროვე ფერწერის უახლეს მიმდინარეობებამდე.