ათარი
ათარი – (ძვ. ირან.) ცეცხლი, აჰურა მაზდას სიმბოლო, უპირველესი წმიდა სტიქია, რომელსაც თაყვანს სცემდნენ. იგი განფენილია მთელ სამყაროში, მსჭვალავს მთელს ქმნილებას.
ძველი ირანელები იცნობდნენ ათარის ხუთ სახეობას: ცეცხლი, ადამიანებსა და ცხოველებში ჩაბუდებული, რომლის ხილული გამოხატულება თვალის ელვარებაა; მცენარეთა ცეცხლი, რომელიც ათბობს თესლს მიწაში და ზრდის ნაყოფებს; მზის ცეცხლი; ელვის ცეცხლი, ათარის ზეციური გამოვლინება; მიწიერი ცეცხლი, საიდანაც მომდინარეობს როგორც წმიდა ცეცხლი, რომელიც ტაძრებში მუდმივად ანთია, და ყოველი კერიის ცეცხლი, რაზედაც საჭმელს ამზადებენ. არსებობდა სამეფო ათარი, რომელიც ტაძარში ინახებოდა გამეფების დღიდან მეფის სიკვდილამდე.
ყოველ მეფეს თავისი ცეცხლი ჰქონდა, რომელიც ენთო მისი მეფობის განმავლობაში, მასში ქვეყნის კეთილდღეობა იყო განივთებული. განთქმული იყო ლეგენდარული მეფის ბაჰრამის (ბარამგურის) ათარი, რომელიც ცეცხლის თექვსმეტი სახეობისგან შედგებოდა (ზოგიერთს წლობით ელოდნენ), მასში ირანის სხვადახვა ფენის ოჯახებიდან მოკრებილი ცეცხლის ნაზავი მონაწილეობდა. ათარისადმი იყო მიძღვნილი ყოველი მეცხრე დღე (ცეცხლის დღე) და მთელი მეცხრე თვე.
