ამაღლება

ამაღლება - (მოძრავი საუფლო დღესასწაული აღდგომიდან მეორმოცე დღეს) - თავის აღდგომის შემდეგ იესო ქრისტე ხშირად ეჩვენებოდა მოწაფეებს და ღმრთის სასუფევლის შესახებ ესაუბრებოდა მათ. უკანასკნელად კი აღდგომიდან] მეორმოცე დღეს გამოეცხადა მოციქულებს, აიყვანა ისინი ელეონის ანუ ზეთისხილის მთაზე და უბრძანა, არსად წასულიყვნენ იერუსალიმიდან, რადგან მიიღებდნენ რა განსაკუთრებულ ძალას მოციქულები, როცა სულიწმინდა გადავიდოდა მათზე, ისინი უნდა გამხდარიყვნენ ქრისტეს მოწამენი მთელს იერუსალიმში ქვეყნის დასასრულამდე.

დაასრულა რა თავისი სათქმელი იესომ, მათ თვალწინ ამაღლდა და ღრუბლებს მოეფარა. მოწაფეები ცას შეჰყურებდნენ, როცა მათ უფლის ორი ანგელოზი გამოეცხადა, თეთრი, სპეტაკსამოსიანი ორი ახალგაზრდა კაცის სახით და აუწყა მათ, რომ ზეცად ამავალი უფლის მხილველნი ქრისტეს ხელმეორედ მოსვლასაც იხილავდნენ თავის დროზე, სწორედ ისე, როგორც ახლა, ცის ღრუბლებით მომავალს, ოღონდ მაშინ ეს მსვლელობა იქნება დიდებით და ბრწყინვალებით შემოსილი.

მარკოზ მახარებელი გვამცნობს, რომ „იესო ქრისტე ამაღლდა ზეცად და დაჯდა მარჯვენით მამისა“ - ნიშნავს, რომ იესო ქრისტე თანაარსია მამისა, არაფრით არ არის მასზე ნაკლები. ეს ჩანს მეფეთა თანამოსაყდრეთა კურთხევის ცერემონიალშიც: როცა მეფე თავის ძეს განამზადებდა თანამოსაყდრედ, მეფის ბრძანებით მეფის ტახტის ზუსტ ასლს აკეთებდნენ, დადგამდნენ მეფის მარჯვნივ და მასზე აკურთხებდნენ მეფის ძეს, როგორც მეფის თანასწორს. მეფის გვერდით ჯდომა გამოხატულებაა მეფური დიდებული ღირსებისა.

ქრისტე ამაღლდა ადამიანური ბუნებითა და ადამიანური სხეულით, თორემ წმინდა მამების განმარტებით, იგი ღმრთაებრივი ბუნებით ყველგანმყოფია, ქრისტემ თავისი ამაღლებით სრულად განადიდა, აამაღლა და სრულიად განაღმრთო კაცობრივი ბუნება, რითაც ადამიანი ყოველთა ანგელოზთა მაღლა დააყენა. ამიტომაა ერთ-ერთი უდიდესი დღესასწაული უფლის ამაღლება.

ამაღლების დღესასწაული

აღდგომიდან მეორმოცე დღეს იესო ქრისტე „ამაღლდა ზეცად“, საბოლოოდ დაასრულა რა თავისი, როგორც მხსნელი-მესიის, მიწიერი მსახურება და დაბრუნდა მამასთან.

„... აღიპყრნა ხელნი თვისნი და აკურთხნა იგინი. და იყო კურთხევასა მას იესუჲსსამათა მიმართ, განეშორა მათგან და აღვიდოდა ზეცად“ (ლუკა, 24:50-52).

ვდღესასწაულობთ რა ქრისტეს ამ ქვეყნიდან ამაღლებას, ჩვენ ვიცით, რომ ეს მოხდა ჩვენთვის და ყველა ადამიანისათვის. უფალი მიდის, რათა იდიდოს მამასთან ერთად და გვადიდოს ჩვენც მასთან ერთად. ის მიდის, რათა „განამზადოს ადგილი” ჩვენთვის, რათა ჩვენ ღმერთთან სრულყოფილმყოფობაში მიგვიყვანოს. ის მიდის, რათა სხეულს გაუხსნას გზა წმიდათა წმიდისა და ჭეშმარიტი კარვისაკენ, „რომელი აღაშენა უფალმან და არა კაცმან“ (იხ. ებრ. 8:2), რათა მოგვივლინოს სულიწმინდა, რომელიც მთელ ქვეყნიერებაზე დაამოწმებს ქრისტეს შესახებ მაცხოვრის მოწაფეების ღვაწლითა და ძალით.

საზეიმო ლიტურგიის ანტიფონებად გამოყენებულია 46-ე, 47-ე და 8-ე ფსალმუნებიდან მუხლები. დღესასწაულის ტროპარი, რომელიც მცირე შესვლის დროს იგალობება, ასევე, წარმოადგენს ჩართულსა გალობელს:

„ამაღლდი დიდებით, ქრისტე ღმერთო ჩვენო, და მხიარულ ჰყვენ მოწაფენი აღთქმითა მით სულისა წმიდისათა, განამტკიცენ რა იგინი კურთხევითა მით, რამეთუ შენ ხარ ძე ღმრთისა, მხსნელი სოფლისა“ (ტროპარი).

„სრულ-ჰყავ რა ცხოვრებაჲ ჩუენი და ზეცისათა შეაერთე ქუეყანისანი, ამაღლდი დიდებით, ქრისტე ღმერთო, რომელი არა სადა განეშორები, მხსნელო, არამედ ჰგიე განუშორებელად და ეტყოდი საყუარელთა მათ შენთა: მე მხოლო ვარ თქუენთანა და ვერვინ შემძლებელ არს ვნებად თქუენდა“ (კონდაკი).

წყარო

• ბარბაქაძე ლია. ჯიბის ცნობარი მართლმორწმუნე ქრისტიანისათვის; თბილისი 2013 წ.
• მართლმადიდებლობის საფუძვლები