ანჩხლა
ანჩხლა – (Trachystemon orientalis [L.] D. Don); ოჯახი: ლაშქარასებრნი (Boraginaceae). მრავალწლიანი ბალახოვანი მცენარეა. ღერო მარტოულია, მარტივი ან მცირედ დატოტვილი, შებუსული. ფესვთანური ფოთლები დიდია, 30 სმ სიგრძის, ფართო, კვერცხისებურ-გულისებური. ღეროსეული ფოთლები ძალიან პატარაა, მჯდომარე. ყვავილედი ორკაპად დატოტვილი ხვეულებია. გვირგვინი მურა იისფერი ან მოცისფრო-მეწამული. ყვ. ნაყ. IV-V. მცენარე იზრდება დაბლობიდან ტყის ზედა სარტყლამდე, ტენიან ტყეებში. კახეთში მისი ნახვა შესაძლებელია მდინარე ალაზნის ჭალის ტყეებში. გავრცელებულია მთელ საქართველოში, გარდა მესხეთ-ჯავახეთისა.
აჭარაში ანჩხლას (ანჩხალა) მუწუკებისა და სიმსივნეების სამკურნალოდ იყენებდნენ. გართულებული დაავადების შემთხვევაში ანჩხლას ფაფას შემდეგნაირად ამზადებდნენ: ძირფესვიანად მოთხრილ მცენარეს გარეცხავდნენ და დანაყავდნენ, ადუღებულ რძეში ჩაყრიდნენ და მანამ ხარშავდნენ, სანამ ფაფისებურ მასას არ მიიღებდნენ, შემდგომ ფაფას ავადმყოფს მუწუკზე ანდა სიმსივნეზე ნაჭრით დააფენდნენ. ანჩხლას გურიაშიც „ანჩხლას”, „ინჩხლას”, „მიასარის”, ლაზურში (ჭანურში) – „ანჩხოლის”, „მტკუიბუღის”, მეგრულში – „ანჩხილის”, „თუნთიში კუდელის”, იმერულში – „ჩინჩხორის”, ლეჩხუმურში − „ინჩხლესა” თუ „ხოშტარას” ეძახდნენ.
