ბერიძე ვუკოლ
ვუკოლ ბერიძე – (დ. 15 თებერვალი 1883, ხონი, – გ. 11 მაისი 1963, თბილისი), ენათმეცნიერი, რუსთველოლოგი. საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის წევრ-კორესპონდენტი (1948), პროფესორი (1932).
პეტერბურგის უნივერსიტეტის აღმოსავლეთმცოდნეობის ფაკულტეტის დამთავრების (1912) შემდეგ მასწავლებლობდა ქუთაისსა და თბილისში. 1922-32 ქართულ ენისა და ლიტერატურის კურსს კითხულობდა ამიერკავკასიის კომუნისტურ უნივერსიტეტში, 1932-იდან მოღვაწეობდა თსუ-ში. I912 შეადგინა „სიტყვის კონა იმერულ და რაჭულ თქმათა“, რომელიც გამოირჩევა სანიმუშო განმარტებებით, მდიდარი და კარგად შერჩეული საილუსტრაციო მასალით. ბერიძეს განსაკუთრებული წვლილი მიუძღვის ქართული სამეცნიერო ტერმინოლოგიის დადგენაში. ამ საქმეს იგი თითქმის სამი ათეული წელი უძღვებოდა. მისი უშუალო მონაწილეობით დამუშავდა ტერმინოლოგიური ლექსიკონები – სამშენებლო (1926), ფიზიკისა და ელექტროტექნიკის (1928), ენისა და ლიტერატურის (1928), ნორმალური ანატომიის (1930), ბიბლიოთეკათმცოდნეობის, ბიბლიოგრაფიისა და პოლიგრაფიული საქმის (1932), ტექნიკური (1936), მემცენარეობის (1938), ენტომოლოგიის (1938), საავიაციო (1945), სამედიცინო (1947), ნიადაგმცოდნეობისა (1950) და სხვ. 1978 „ტექნიკური ტერმინოლოგიის“ შემდგენელ-რედაქტორთა ჯგუფთან ერთად მიენიჭა გ. ნიკოლაძის სახელობის პრემია.
ბერიძეს გამოქვეყნებული აქვს მრავალი ნაშრომი რუსთველოლოგიის, ქართული ენისა და ლიტერატურის სხვადასხვა საკითხზე. მათგან აღსანიშნავია: „ვეფხისტყაოსნის ხალხურობისათვის“, რომელშიც ავტორი იკვლევს რუსთაველის პოემის ეროვნულ ძირებს, მის კავშირს ქართულ ფოლკლორთან; „შოთას პოეტიკისათვის“ და „რუსთაველის შაირისათვის“, რომლებიც ეხება რუსთაველის შეხედულებას პოეზიაზე და მისი ლექსთწყობის თავისებურებებს.
ს. ცაიშვილი
რ. ღამბაშიძე
თხზულებები
- რუსთველოლოგიური ეტიუდები. თბ., 1961;
- ვეფხისტყაოსნის კომენტარი, ს. ცაიშვილის წინასიტყვაობითა და რედაქციით, თბ, I974.
ლიტერატურა
მეგრელიძე ი, რუსთველოლოგები, თბ, I970.
