ჟურული ვარლამ

ვარლამ ჟურული

ჟურული ვარლამ − (1908 − 1965), ქართველი პოეტი, პუბლიცისტი. დაიბადა სოფელ ჩიბათში (ლანჩხუთი). 1935 წელს დაამთავრა თსუ-ს ფილოლოგიის ფაკულტეტი. პირველად საზოგადოების წინაშე წარდგა პოეტური კრებულით – „ვარდის ფურცლობა”; 1924 წელს გამოქვეყნდა მისი პირველი ნაწარმოებები ქართულ ჟურნალ-გაზეთებში; თავდაპირველად იყო ფუტურისტ-ლეფელთა ჯგუფის წევრი, მაგრამ მალე დაუახლოვდა პროლეტარული მწერლობის წარმომადგენლებს ეგრეთწოდებულ „ახალთაობელებს”; ოთხი ათეული წლის მოღვაწეობის შედეგია პოეტური კრებულები: „ვარდის ფურცლობა”, „ნარაზენი”, „ჩრდილოეთის დაპყრობა”, „ჩემი გაზაფხული”, „ლირიკა”, „ჩემი მერცხლები”, „ვაზის ცრემლები” და სხვა. დაკრძალულია დიდუბის პანთეონში.

ნიკო ფიროსმანს

შველად მოხატე გადაჭრილი ხე,

შველი წამოდგა სამეკლდუროდა;

კლდე შეითოვლა, ხე შეიჭირხლა,

შველს ხევი ერგო, ღრე ემდუროდა.

შველი ცხოვრობდა უბინადროდა,

კლდედ მოიწყენდა, ხევში ჩარბოდა.

ითქმოდა ქება პურის კალოთა,

ვაზთა დიდება, ხილთა მკობანი,

მზე ენთო ცამდე საბრიალოთა, −

იხანძრებოდა ცის კაბადონი.

ვაზის წვენობა კალოს ხვაობა,

იყო კახეთის სანახაობა.

იმწვანა მდელო მშობელ მიწამა,

მთა იწალკოტა, ბარი შეითბო,

ყურძენი გატკბა სიმწიფიდამა,

სურნელი დადგა ზვარ-ნაშენითო.

მწვანით მორთული მთელი სამდელო

სხვა სურათია, სხვა საქართველო.

სიმღერა მიწყდა, როგორც წვიმის ხმა,

მე კი ვიმღერი, გულს რომ ვავედრო,

შხიოდა მწვადი, იყო ღვინის სმა,

ისმოდა სიტყვა საალავერდო:

− კიდევ ბევრია პური და ღვინო,

ჭიქა დასცალე, არ მოიწყინო.

ხე შემოხატე − შველი აიგო,

შველმა ინატრა ტყის ხმაურობა,

თურმე შამილის კლდემაც გაიგო

ხისა და შველის სადაურობა.

შველი შეღონდა, − ცის შესტიროს მან,

ბედგანწირულო ნიკო ფიროსმან?

წყარო

ქართველი პოეტები (ენციკლოპედია)