თაბორის ქედი

თაბორის ქედი – თრიალეთის ქედის სამხრეთ-აღმოსავლეთი განშტოება თბილისის სამხრეთით, მდინარეების წავკისისწყალისა (ლეღვთახევი) და კრწანისისხევის წყალგამყოფი. თაბორის ქედი წარმოადგენს ეოცენური ტუფოგენური ქანებით, თაბაშირიანი თიხებით და ქვიშაქვებით გაჯერებულ გორაკოვან მასივს, რომლის ჩრდილოეთი და აღმოსავლეთი უბნები ციცაბოა, სამხრ. – დამრეცი, თხემი მოვაკებულია და თანდათან მაღლდება აღმ-იდან (600 მ) დას-კენ (1000 მ). ჩრდ. კალთის ძირას გამოდის გოგირდიანი ცხელი წყაროები. თხემი და სამხრეთი კალთა შემოსილია ბუჩქნარითა და ხელოვნური ნარგავებით. (ქ. ჯაყელი)

პლ. იოსელიანის ცნობით ამ მთაზე ოდესღაც მდგარა ფერიცვალების სახელობის ეკლესია (იერუსალიმშიც, როგორც ცნობილია, სწორედ თაბორის მთაზე მომხდარა ქრისტეს ფერიცვალება). აღსანიშნავია, რომ თაბორი მთის სახელწოდებად ქსნის ხეობაშიც დასტურდება. სოფელ თაბორს სახელი ეკლესიის მიხედვით შერქმევია, ისევე როგორც; ნიკორწმინდა, მიქარწმინდა (მიქაელ წმინდა), სტეფანწმინდა, კვირიკე, კვირიკეთი და სხვ.

ცნობილი მკვლევარი კ. ჰანი სახელწოდება თაბორს რატომღაც რუსულ тапор („ცული“) სიტყვასთან აკავშირებდა: „ამ სოფელში დიდი რაოდენობით უმზადებიათ ცულებიო“,) ჩანს, კ. ჰანი თბილისის თაბორს რაღაცნაირად უკავშირებდა სპარსული წარმოშობის თაბერ||თაბერესტან-თან, რომელსაც სპარსელები ასევე „ცულების ადგილს“ უწოდებდნენ, რაც, რა თქმა უნდა, სინამდვილეს არ შეეფერება.

წყარო

ქართულ ტოპონიმთა განმარტებით-ეტიმოლოგიური ლექსიკონი