ვწერ ვინმე მესხი მელექსე

ვწერ ვინმე მესხი მელექსე,

რაც კი მივლია მე გზები,

ჯერ ლექსი მწვავდა, მერე - მზე,

ჯერ - მზე და მერე - ლექსები.

იყო ნაკვეთი შაირი,

როგორც ნასროლი ისარი,

ხან - სროლა ქუხილნაირი,

ხან - რხევა სამაისარი,

ხან - საკვნესარი დაირი,

ხან - ჩანგი მოდაისარი,

ის არის სუნთქვა, ჰაერი,

მთელი სიცოცხლეც ის არი!

შმაგი, ვით ვეფხვი დაჭრილი,

მშობლიურ მთა და ველებზე

ვარ ოცნებისთვის გაჭრილი

მე, ვინმე მესხი მელექსე.

1936