თავადის ჭ...ძის ასულს, ეკ...ნას

ხმით მშვენიერით,

ტკბილის სიმღერით

ჰაეროვანო, სულს ელხინები;

თვალთ არონინებ,

გულს დააწყლულებ

და ღიმილითა ესალბუნები!

სადც ხარ, იმ არეს

მოჰფენ სიამეს, —

უშენოდ მოსცდეს მხიარულება!

შენის ენითა,

სავსე ლხენითა,

ვინ არა იგრძნოს გულკეთილობა!

მახსოვს სიამით,

ოდეს ტკბილის ხმით

ვარდსა და ბულბულს^ဪ მოელხინარე,

პირმცინარითა

სინარნარითა

მგოსნის ყარიბს გულს ესხივმფენარე!

1839 წ.

^ဪ “ვარდი და ბულბული ლექსია სამღერალო, რუსულიდამ ნათარგმნი თ-ის ჭავჭავაძისაგან”.