ჩჩვილი

მიყვარს, მიყვარს, მე ტიკტიკი ჩვილის ყრმის,

მიყვარს სმენა უცნაურისა მის ხმის,

ოდეს იგი ენითა სასუფევლის

უალერსებს წიაღთა თავის მშობლის!

მის სოფელი უზრუნველობით შენობს;

გარდა დედის ალერსისას არრას გრძნობს;

ნებივრობით და ღიმილით სულდგმულობს;

ყოველსავე შეუპოვრად მჭვრეტელობს.

არა ფიქრობს იგი თავისს ცხოვრებას,

არ განიცდის იგი საწუთროს ვნებას;

იგი თავის სანუკველითა შობით

ამუნათებს თვისთა მშობელთ პირიქით.

იტიკტიკე ენითა უსუსურის,

იტიკტიკე, ვიდრე ჟამი დაგხარის,

ვიდრემდის ხარ, ყრმაო, თავისუფალი,

არ გიცვნია სოფელი მომღერალი!

1839 წ.